Today is the remembrance day of Thavil legend TA Kaliyamurthi. Sharing the piece I wrote for his commemorative calendar.
*********************************
If one were to take a census among Nagaswaram artistes who have performed widely for the past fifty years on who would be their most preferred accompaniment, the results would undoubtedly point to thav ilmaestro T. A. Kaliyamurthy.
T. A. Kaliyamurthy was born in Thiruvalaputhur (originally Thiruvazkoliputhur) to V.Arunachalam Pillai and RajamaniAmmal. Talking about his ancestry in an interview published in The Hindu, Kaliyamurthi says, “My grand aunt Tiruvalaputhur Kalyani Ammal was an accomplished Bharatanatyam artiste and was famous for her Simhanandanam dance. My paternal grandfather, Vaidyalingam Pillai, was a mridangam vidwan. Tiruvalaputhur Pasupathiya Pillai was my grand uncle.”Kaliyamurthy started learning thavil at the age of five under the guidance of his maternal uncle S.Kadirvel Pillai. He later joined the much-acclaimed Guru Thiruvalaputhur Pasupathiya Pillai and immensely benefited from the three-year association.
Many artistes who are legends in the musical world have become immortal by playing thavil. There were a few, however, who attained great heights by not performing but by teaching and creating artistes. Foremost among them is Thiruvalaputhur Pasupathiya Pillai. Having learnt the art of thavil-playing from the legendary Ammachathiram Kannusami Pillai, Pasupathiya Pillai could only have a short stint as a performer. His fingers could not take the stress involved in playing the instrument and would bleed profusely if he played the instrument. Not a man to give up easily, Pasupathiya Pillai shifted his focus to teaching. He is credited to have taught over a thousand students without touching the thavil! He is regarded as a ‘Guru Peetam’ among the thavil artistes. The list of his disciples includes legends such as Nachiarkoil Raghava Pillai, Yazhpanam Chinnathambi Pillai, Poraiyar Venugopala Pillai and Perumpallam Venkatesan.
A video interview of T.A.Kaliyamurthy informs that he started playing in concerts even at the age of 10. In his twelfth year, he joined Nagaswaram Maestroes Vandikaratheru Mani–Manpoondiah Pillai’s set. Further, he joined the sets of Vidwan Thiruvengadu Subramania Pillai and Vidwans Semponnarkoil Sambandham and Rajanna. His last stint as a ‘set thavil’ artiste was in the troupe of Vidwan Sivapuri Padmanabhan. By the time he was 19, he had established himself as a player of repute and set out as a ‘Special Thavil’ artiste.
In his twenties, Kaliyamurthy took the music world by storm and played for all the leading artistes of his time such as Thirumeignanam Natarajasundaram Pillai, Sheikh Chinna MoulanaSaheb and Namagiripettai Krishnan. ‘Clarinet Everest’ AKC Natarajan says, “His balance between the thoppi (the left head of the instrument played with the stick) and valanthalai (the right head of the instrument, played with the right hand of right-handed artiste) was something very unique. When he played along it pushed me to play more and explore different musical ideas. Forget his playing; he had the power to captivate the audience by just the way he appeared and the style with which he held the instrument.”
His partnership with Padma Shri awardee Haridwaramangalam A.K. Palanivel catapulted his popularity to dizzy heights. The duo was in great demand to perform all over the country. In a touching video tribute,Vidwan Palanivel says, “In the thousands of concerts we have played together, we have never discussed about what to play in the concert. He had the uncanny ability to reproduce whatever I played—no matter how complex the laya patterns were. My association with him spurred me on to create something new for every concert to challenge him.” In the late 1970s, two more thavil maestros viz. Thanjavur Govindarajan and Vedaranyam Balasubramaniam joined the duo. Together the quartet elevated the status of thavil and the quartet was the first to be booked for important events including celebrity weddings, temple festivals and prestigious music festivals in India and abroad.
Vidwan Kasim says, “I have enjoyed his playing when I was a youngster—when he played for my grandfather—as well as later when I had the fortune of having him accompanying me in my concerts. What struck me most was his humility and his manner of always giving the centre stage to nagaswaram artiste despite his colossal talent and stature. His playing was never intrusive and this approach remained the same for both senior and junior nagaswaram vidwans. He always focused on elevating the concert and waited for the thani to showcase his individuality. He had a distinct approach to playing for different pieces. For example, his playing during the kalpanaswaras during a kriti would be completely different from the way he played for ragamalika swaras during a pallavi. When it came to accompaniment for the lighter pieces towards the end of the concert, he had no equal. I used to wonder if he was playing a tabla instead of the thavil—such were his melody-soaked strokes.”
Kaliyamurthy’s playing took a bigger leap when he joined as a collaborator with the legendary Mridangam player Karaikkudi Mani.Thavil maestro Thanjavur Govindarajan says, “His playing acquired depth and sensitivity after his association with Guru Karaikudi Mani. He carved out a style that was never heard before in thavil. It would not be an exaggeration to say that the generation of thavil players that came after Kaliyamurthy were totally enamored by this new style and incorporated it in their playing. He often played something that was so melodic for the ears but was difficult to comprehend for the brain. One required no effort to appreciate his music butonehad to be extremely sharp to understand and reproduce it.”
Ghatam maestro V.Suresh says, “His unique compositions had progressions within progression and overlapping yati (rhythmic cadences) arrangements. They are inspiring and lasting ones. He was a genial, soft-spoken gentleman all through my association for more than two decades. I have toured with him to Singapore, London and many parts of Europe in the band SrutiLaya headed by Mridangam phenomenon Guru Karaikkudi Mani along with a big contingent of Jazz musicians of the Australian Art Orchestra in 2002. The four of us (with Srirangam Kannan on the Morsing) gelled like a family and presented many grand percussion ensembles in many notable venues. I have also performed with Kaliyamurthy in many saxophone and nagaswaram concerts. I have been inspired by his compositions and have made several musical compositions in similar lines. His performances were packed with intellectual content and aesthetics, guiding along the audience on a rhythmic voyage.”
In his illustrious career he was bestowed with several accolades including the Kalaimamani from the Tamil Nadu Government (1981), AkilaUlaga Thavil Vadhya Janaranjaga Laya Chakravarthi award by RR Sabha, Trichy, (1999), Sangeet Natak Akademi award (2014) and SangitaChoodamani title given by Krishna Gana Sabha (2014). He has traveled widely and performed in many countries including Srilanka, Malaysia, Germany, England, Canada and Australia.
Hundreds of students from various parts of South India have learnt from Kaliyamurthy. Some of the notable students include Srinivasan, Durga Rao, Anjaneyalu and Bangalore Krishna. His son and disciple T. A. K.Shanmuganathan is carrying forward the family legacy today. However, it would be an injustice to say that only the students who had learnt directly from Kaliyamurthy are his disciples. He readily shared his knowledge with anyone who approached him. He encouraged artistes who were junior to him and when he performed with them, he would provide them with many aspects of learning that would last them for a lifetime.
He passed away on 19th February 2020, leaving behind a rich musical treasure to the generation of thavil artistes that followed him.
பரிவாதினியைத் தொடங்கி ஒன்பது ஆண்டுகள் நிறைவடைந்து பத்தாவது ஆண்டில் அடியெடுத்து வைக்கிறது.
இந்த ஒன்பது ஆண்டுகளில் பரிவாதினியின் ஆகப் பெரிய நிறைவு என்பது – இசைத் துறைக்கு ஏதாவது நன்மை செய்ய வேண்டும் என்று நினைப்பவர்கள் பலர், அதை பரிவாதினியின் மூலமாக செய்தால் சரியானவருக்குப் போய்ச் சேரும் – என்கிற நம்பிக்கையில்தான்.
அந்த வகையில், ஒரு முக்கியமான தொடக்கத்தை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்வதில் பெரு மகிழ்ச்சி அடைகிறேன்.
சில ,மாதங்களுக்கு முன் Natarajan Srinivasan என்னைத் தொடர்பு கொண்டார். தனது பெற்றோர் பத்மா/சீனிவாசன் பெயரில் வருடா வருடம் நாகஸ்வர கலைஞர்களுக்கு ஏதாவது செய்ய வேண்டும் என்ற ஆசையைத் தெரிவித்தார். நாங்கள் சிலமுறை தொலைபேசி ஒரு முடிவுக்கு வந்தோம்.
நாகஸ்வரம்/தவில் துறையில் எத்தனையோ சாதனைகள் செய்த கலைஞர்கள் காலப்போக்கில் முதுமை காரணமாகவும், காலச்சூழல் காரணமாகவும் அதிகம் வெளியில் தெரியாமல் ஆகிவிடும் நிலை உருவாகிவிடுகிறது. சில கலைஞர்கள், முதுமை காரணமாக வாசிக்க முடியாத சூழலில், சற்றே சிக்கலான நிதி நிலைமையில் வாழ்க்கையை நடத்தும் நிலையையும் காணமுடிகிறது.
இவ்விரு விஷயங்களை, (1. துறையில் சாதனையாளர், 2. நிதி உதவி கிடைத்தால் வாழ்க்கைக்கு உதவியாக இருக்கும் என்ற நிலையில் இருப்பவர்) கருத்தில் கொண்டு வருடம் ஒருமுறை பரிவாதினி அடையாளம் காட்டும் கலைஞருக்கு பத்மா/சீனிவாசன் அறக்கட்டளை சார்பாக ரூபாய் ஒரு லட்சம் சன்மானத்தை நண்பர் நடராஜனின் குடும்பத்தினர் வழங்கவுள்ளனர்.
இந்த வருடத்துக்கான விருதை மூத்த தவில் கலைஞர் திரு.ஆரணி பாலு அவர்கள் பெறவுள்ளார்கள். (அவரைப் பற்றி தனிப்பதிவு எழுதுகிறேன்.) வருடாந்திர நவராத்திரி நாகஸ்வர கச்சேரி வைபவத்தில் இந்த விருது வழங்கும் நிகழ்ச்சியும் நடைபெறும் என்பதை பெருமகிழ்ச்சியுடன் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.
நண்பர் நடராஜன் குடும்பத்தினருக்கு என் தனிப்பட்ட முறையிலும், இசைத் துறை சார்பாகவும் நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.
தமிழ்நாட்டு கர்நாடக இசைச் சூழலைப் பற்றி மற்ற மாநிலத்தவர் அவ்வப்போது வைக்கும் குற்றச்சாட்டு ஒன்று உண்டு. கச்சேரி வாய்ப்புகளோ, பட்டங்களோ தமிழ்நாட்டுக் கலைஞர்களுக்குக் கிடைத்த/கிடைக்கும் அளவு மற்ற மாநிலத்தவர்களுக்கு கிடைப்பதில்லை என்பதே அந்தக் குற்றச்சாட்டு.
இதைக் கேட்கும் போதெல்லாம் நான் பொறுமையாக இரண்டு விஷயங்களைக் பதிலாகக் கூறுவதுண்டு.
ஆந்திர மாநிலத்தில் ஆந்திரக் கலைஞருக்கும், கேரள மாநிலத்தில் கேரள கலைஞருக்கும் அதிக வாய்ப்புகளும், அங்கீகாரங்களும் கிடைப்பது போலவே தமிழ்நாட்டிலும் நடப்பது இயற்கை.
கலையில் உச்சங்களைத் தொட்ட வேற்று மாநிலக் கலைஞர்கள் பலரைக் கொண்டாட தமிழகம் தவறியதில்லை.
இதில் இரண்டாவது விஷயத்தை விளக்க நான் சங்கீத கலாநிதி துவாரம் வெங்கடசாமி நாயுடுவின் கதையை நாடுவேன்.
சிறு வயதிலேயே பார்வை மிகவும் மோசமான நிலமையைல் வெங்கடசாமி நாயுடுவால் பள்ளிப்படிப்பைத் தொடர முடியவில்லை. ஒருவகையில் முழு நேரத்தையும் இசைக்கே ஒதுக்க அதுவே காரணமானது. 1920-களில் கச்சேரி உலகின் புகழ் ஏணியில் ஏறத் தொடங்கினார் துவாரம். 1927-ல் காங்கிரஸ் மாநாட்டின் பகுதியாக நடைபெற்ற இசைக் கருத்தரங்கத்தில் கலந்து கொண்ட ஜாம்பவான்களுள் ஒருவராக அவர் இடம் பெரும் அளவிற்கு அவர் புகழ் வளர்ந்தது.
இதனால் காழ்புற்ற ஆந்திரத்தைச் சேர்ந்த ஒரு கலைஞர், துவாரத்துக்கு எதிராகத் துண்டு பிரசுரங்கள் வெளியிட்டு அவர் இசையை வெகுவாகச் சாடினார். மென்மையான சுபாவத்தினராகவும், கச்சேரிகளைத் தேடிச் சென்று வாசிக்காமல் பொதுவிலிருந்து விலகியிருப்பதையே விரும்பியவராகவும் துவாரம் விளங்கியதால், அவரை இந்த விமர்சனங்கள் இன்னும் கூட்டுக்குள் செல்லத் தூண்டின. மகாராஜா கல்லூரி கொடுத்த சம்பளமும், வீட்டில் தினமும் மாலை நேரங்களில் வாசிக்கும் கச்சேரிகளுமே அவருக்கு போதும் என்று முடிவெடுத்துவிட்டார்.
குடத்தில் இட்ட விளக்காய் இருக்க நினைத்தவரை குன்றின் மேல் ஏற்றிவிட்டவர் கீர்த்தனாசார்ய சி.ஆர்.ஸ்ரீநிவாஸ ஐயங்கார். அவர் முனைப்பில் சென்னையில் கச்சேரிகள் ஏற்பாடு செய்து, துவாரத்தின் வாசிப்பில் உள்ள விசேஷங்களைப் பற்றி விரிவாக பத்திரிகைகளில் எழுதி அவரை மீண்டும் கச்சேரி உலகிற்கு இழுத்து வந்தவர் கீர்த்தனாசாரியார்தான்.
இதற்கு பின், துவாரத்தை எப்படியாவது சென்னைக்கு குடிபெயர்த்துவிட வேண்டுமென்று பலர் முயற்சி செய்தனர். தனக்கு இள வயதில் அடைக்கலமளித்த விஜயநகரம் கல்லூரியை விட்டு எங்கும் வருவதாக இல்லை என்று துவாரம் உறுதியாக இருந்தார். கல்லைக் கரைக்கும் கரைப்பார் இருந்ததால் முயற்சிகள் விடாமல் தொடர்ந்தன. 1949 துவாரத்தைப் பாராட்டும் வகையில் சன்மான உற்சவம் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டு, திரண்ட பரிசுத் தொகை ரூ.35000 பரிசாகக் கொடுக்கப்பட்டது. அந்தப் பணத்தில்தான் திருவல்லிக்கேணியில் பந்தல வேணுகோபால நாயுடு தெருவில் ‘துவாரம் இல்லம்’ அமைத்து சென்னைக்குக் குடிபெயர்ந்தார்.
இப்போது எதற்கு இந்தக் கதை?
சில நாட்களுக்கு முன் சென்னை சென்ற போது நண்பர் யெஸ்ஸல் நரசிம்மனைச் சந்திக்க திருவல்லிக்கேணி சென்றிருந்தேன். சில மணி நேர அரட்டைக்குப் பின் கொஞ்சம் காப்பி குடிக்கலாம் என்று தெருவில் இறங்கினோம். கடைக்குச் செல்லும் வழியில், “இங்கதான் துவாரம் வீடு இருந்தது”, என்றார் யெஸ்ஸல்.
”இருந்ததா? இப்ப என்ன ஆச்சு?”
”அதை இடிச்சு ஒரு மாசம் இருக்கும். வாசல்ல போர்டு மட்டும் இருக்கு. வெணும்னா படம் எடுத்துக்குங்க”, என்றார்.
சென்னையில் இன்னொரு வரலாற்றுச் சிறப்பு மிக்க இசைத் தளம் தரைமட்டமாகியிருக்கிறது.
ரசிகர்களாக இது பெரிய வருத்தமளித்தாலும், கலைஞர்களின் குடும்பத்தினரின் பார்வையில் இருந்து இது போன்ற முடிவுகளைப் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. இது போன்ற கட்டிடங்களைக் காக்க அரசு தனி முயற்சி எடுத்து குடும்பத்தினருக்கும் தக்க சரியீடு செய்தாலன்றி இது போன்று கட்டிடங்கள் இன்று இல்லாவிட்டால் நாளை விழத்தான் செய்யும் – இப்போது வீழ்ந்து கொண்டிருக்கும் மதுரை மணி ஐயரின் வீட்டைப் போல!
நான் விதுஷி சுகுணா புருஷோத்தமனைப் பற்றி 2007-ல்தான் தெரிந்து கொண்டேன்.
அந்த வருட டிசம்பர் இசை விழாவில் அகாடமியில் அவர் சிம்மனந்தன தாளத்தில் அமைந்த பல்லவியைப் பற்றி பேசவும் பாடவும் செய்கிறார் என்ற செய்தியில்தான் நான் அவரைப் பற்றி முதன் முதலில் தெரிந்து கொண்டேன். நான் லக்ஷுமீஸம், சிம்மனந்தனம் போன்ற தாளங்களின் பெயரைக் கேள்விப்பட்டிருந்தேனேயன்றி அவற்றை யாரும் பாடிக் கேட்டிருக்கவில்லை. அதனால் இந்த நிகழ்ச்சிக்குச் செல்ல ஆவல் எழுந்தது.
பல்லவியை விதுஷி சுகுணா பாடுவதற்கு முன் சிறியதாக தோடி ராகத்தில் ஆலாபனையும், தானமும் பாடினார். பத்து நிமிடங்களுக்குக் குறைவாகவே அவற்றைப் பாடியிருப்பார். ஆனால் அவற்றில் சொட்டிய தோடி ராகம் அன்று அந்த நிகழ்ச்சிக்கு வந்திருப்பது பல்லவிக்காகத்தான் என்கிற எண்ணத்தை மறக்கடிக்கச் செய்தது.
தாளங்களில் அதிக அளவு அட்சரங்கள் கொண்ட தாளம் சிம்மனந்தனம் (128 அட்சரங்கள்). அதிகம் காணக் கிடைக்காத குரு, புளுதம், காகபாதம் போன்ற அங்கங்களைக் கொண்ட தாளத்தை அன்று அவர் பிரமிக்கத்தக்க வகையில் கையாண்டார். திரிகாலம், திஸ்ரம் போன்ற பல சாகஸங்களை அனாயாசமாகச் செய்தார். அவற்றைக் காணத்தான் நான் அங்கு சென்றிருந்தேன் என்றாலும் என் மனம் அவர் பாடிய தோடியிலேயே சொக்கிக் கிடந்தது. வெறும் சதுஸ்ர நடையை மனத்தில் ஓட்டியபடி அவர் பாடிய தோடியின் சௌந்தரியத்தில் மட்டும் திளைக்கவே மனம் விரும்பியது.
அன்று தொடங்கி எனக்கு வாய்ப்பு அமைந்த போதெல்லாம் அவருடைய கச்சேரிகளையும், பதிவுகளையும் கேட்டு வந்தேன். அவருடைய சங்கீதத்துக்கு இணையாக அவருடைய மேடை ஆகர்ஷணமும் (stage presence) அவர் பேசிய போதெல்லாம் பளீரிட்ட நகைச்சுவையுணர்வும் என்னை அவர் நிகழ்ச்சிகளை மீண்டும் மீண்டும் நாட வைத்தன.
அடுத்த 5/6 வருடங்களில் கிட்டத்தட்ட பத்து கச்சேரிகளை நேரில் கேட்டிருப்பேன்.
2010-வாக்கில் இசைக் கலைஞர்களைப் பற்றி தொடர்ந்து எழுதிக் கொண்டிருந்த காலத்தில் விதுஷி சுகுணாவையும் ஒரு நாள் சந்திக்க வேண்டுமென்ற நினைத்திருந்தேனே தவிர அதற்கான எந்த முயற்சியையும் எடுக்கவில்லை.
2013-ல் பரிவாதினி தொடங்கிய போது, அதில் நிறைய நேர்காணல்கள் செய்ய வேண்டுமென்றும் திட்டமிருந்தது. அப்போதுதான் விதுஷி சுகுணாவை எனக்குத் தெரிந்தவர் மூலமாக தொடர்பு கொள்ள முயன்றேன். அப்போது அவர் புற்றுநோய்க்கான சிகிச்சையில் இருந்தார்.
சில வாரங்களுக்கு ஒருமுறை விசாரித்து வந்தேன். நிலைமையில் முன்னேற்றமில்லை என்ற செய்திதான் வந்துகொண்டிருந்தது.
ஒருநாள், “ராம்! அந்த நேர்காணல் நடக்காதுனு நினைக்கறேன்”, என்று என் நண்பர் சொல்லவும் நான் வேறு வேலைகளைப் பார்க்கச் சென்றுவிட்டேன்.
பல மாதங்கள் கழித்து 2014 செப்டம்பரில் ஒருநாள் அதே நண்பர் அழைத்தார். “நீ அதிர்ஷ்டசாலி! சுகுணா மாமி நன்றாகத் தேறி வந்துவிட்டார். நீ அவர்களைச் சந்திக்கலாம்”, என்றார். நேர்காணலுக்கு அனுமதி வாங்கித் தருவதாகவும் சொன்னார்.
சொன்னவரை அடுத்த பல நாட்களுக்கு தொடர்பு கொள்ள முடியவில்லை. இறுதியில் ‘நாத இன்பம்’ சபையை நடத்தும் திருமதி.ஜெயலட்சுமியின் முயற்சியில் நேர்காணலுக்கான வாய்ப்பு கிடைத்தது.
2014-ல் செப்டம்பர் மாதக் கடைசியில் அவருடைய இல்லத்தில் சந்தித்தேன். நான் முன்பு பார்த்திருந்ததற்குப் பாதியாய் இளைத்திருந்தார். முகத்தில் இருந்த பிரகாசமும், அவ்வப்போது பளீரிடும் குறும்பு கலந்த புன்னகையும் வழக்கம் போல இருந்தன.
சந்தோஷமாகப் பேசவும், பாடவும் செய்தார் என்றாலும் பதினைந்து நிமிடங்களுக்கு ஒருமுறை இளைப்பாற வேண்டியிருந்தது. இரண்டு மணி நேரத்துக்கு அவரைப் பதிவு செய்த பின்னும் கூட எனக்குக் கேட்பதற்கு நிறைய விஷயங்கள் இருந்தன. ஆனால் அவரை அதற்கு மேல் துன்பப்படுத்தலாகாது என்று சம்பிரதாயமாய் கேட்கும் கடைசி கேள்விக்குள் தாவினேன். உள்ளுக்குள் இன்னொரு முறை சந்திக்க வேண்டும் என்று சொல்லிக் கொண்டேன்.
துரதிர்ஷ்டவசமாக அந்த இன்னொரு சந்திப்புக்கான வாய்ப்பே அமையவில்லை. சில மாதங்களுக்குள் அவர் உடல்நிலை மீண்டும் மோசமாகி 2015-ன் தொடக்கத்தில் அவர் மறைந்தும் போனார்.
அவரை இன்னொருமுறை சந்திக்கலாம் என்று எழுதாமல் வைத்திருந்த நேர்காணலை அவர் மறைவுக்குப் பின் எழுதக் கைவரவேயில்லை. சில நாட்களுக்கு முன்னால் அவருடைய 80-வது பிறந்த நாள் ஏப்ரல் 4-ம் தேதி வருகிறது என்று ஒரு பதிவைப் பார்த்தேன். அந்தப் பதிவு என்னை மீண்டும் அந்த நேர்காணலை நோக்கிச் செலுத்தியது. மீண்டும் ஒருமுறை கேட்டுப் பார்த்த போது நான் பதிவு செய்து வைத்திருந்தது முழுமையான பார்வையைக் கொடுக்காது என்றாலும், இருக்கும் வரையிலும் கூட அது ஒரு பொக்கிஷம் என்றுபட்டது. பிறந்த நாளுக்குள் எழுதிவிட வேண்டும் என்று கையோடு எழுதி முடித்துவிட்டேன்.
அவர் என்னிடம் சொன்னதை ஒன்று விடாமல் இங்கு கொடுத்துள்ளேன். சொல்லாமல் போனதை நினைத்துக் கொஞ்சம் வருத்தம்தான் என்றாலும் அவையும் காற்றுமண்டலத்தில் எங்கோ மிதந்து கொண்டுதான் இருக்குமென்று தோன்றுகிறது.
ஏனெனில் உன்னதக் கலைஞர்கள் சாஸ்வதர்கள். அவர்கள் எழுப்பிய கலையலைகள் காலச்சுழலில் சில காலம் வெளியில் தெரியாமல் இருக்கலாம். கீழ் செல்லும் அலை ஒருநாள் மேல் வந்துதானே ஆக வேண்டும்?
ஆர்ப்பரிக்காத ஆனால் அழுத்தமான இந்த இசையலையின் சிறு ஸ்பரிசத்தை அவரது எண்பதாவது பிறந்த நாளில் பகிர்வதில் எனக்கு மகிழ்ச்சி என்று சொல்வதைவிட ஆசுவாசமாய் இருக்கிறது.
வணக்கம். உங்கள் இளமைக்காலத்திலிருந்து ஆரம்பிக்கலாம்.
எங்கள் குடும்பத்தில் சங்கீதக் கலைஞர் என்று எனக்குமுன் யாரும் இருந்ததாகத் தெரியவில்லை. என் தாத்தா திருவள்ளூரில் வழக்கறிஞராக இருந்தார். அவருக்கு சங்கீதத்தில் ஈடுபாடு இருந்தது. எனக்கு அவரைப் பார்க்கும் பாக்கியமில்லை. அவர் நன்றாகப் பாடுவார் என்றும் சொல்லிக் கேள்வி. தனம்மாளின் வெள்ளிக்கிழமைக் கச்சேரிகள் கேட்பதற்காக திருவள்ளூரிலிருந்து வருவாராம். பிற்காலத்தில், “உங்க தாத்தா காலேஜுக்கு மட்டம்போடுவிட்டு கச்சேரிக்கு போய்விடுவார்”, என்று உறவினர்கள் சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன். அப்பாவை ‘பாத்ரூம் சிங்கர்’ என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம். அம்மாவுக்குக் கொஞ்சம் வயலின் தேர்ச்சி இருந்தது. சந்தானமய்யா என்று ராஜமாணிக்கம் பிள்ளையின் சீடரிடம் அம்மா கற்றுக்கொண்டார். பக்கத்தில் நடக்கும் தியாகராஜ உத்சவம் போன்ற சிறுசிறு விழாக்களில் வாசித்தும் உள்ளார். அதற்கு மேல் ஈடுபட அந்நாளைய சூழல் அனுமதிக்கவில்லை என்று நினைக்கிறேன்.
பிறந்து வளர்ந்தது எல்லாம்?
Pic: Ramanathan Iyer
சென்னையில்தான். முதலில் ராயபுரத்தில் இருந்தோம். அப்பாவுக்கு ’இஞ்சினியரிங் சர்வீஸில்’ நிறைய இடங்களுக்கு மாற்றலாகும்படியான உத்தியோகம் என்பதால் கோடம்பாக்கத்துக்கு மாறினோம். அங்கு என் அம்மாவின் குடும்பத்தினர் இருந்ததால் அங்கிருப்பது வசதி என்றெண்ணி மாறியிருக்கக்கூடும். நான் சிறு வயதிலிருந்தே பாடிக்கொண்டிருப்பேன். ஆரம்பப் பாடங்களை எல்லாம் அம்மாவிடமும் பாட்டியிடமும் கற்றேன். கீதங்கள் எல்லாம் அப்போது அதிகம் கற்ற ஞாபகமில்லை. பின்னாளில் சொல்லித்தர தேவையாய் இருக்கிறதே என்றுதான் கற்றுக் கொண்டேன். ஸ்லேட்டில் எழுதி வர்ணங்கள் பாடம் பண்ணியது நினைவில் இருக்கிறது.
சிறு வயதில் நான் எப்போதும் பாடிக் கொண்டிருப்பேன். ‘இவளுக்கு சங்கீதம் வருகிறது. முறையாக சொல்லிக் கொடுக்க வேண்டும்’, என்று பாட்டியும் அம்மாவும் முனைப்பாக இருந்தார்கள். ஏழெட்டு வயதாகும் போது சாவித்திரி என்று ஒரு பாட்டு டீச்சர் வீட்டுக்கே வந்து சொல்லிக் கொடுக்க ஆரம்பித்தார். முதல் பாடலாக ‘கஞ்சதளாயதாக்ஷி’ சொல்லிக் கொடுத்தார்.
நான் என்னமோ சிறு வயதிலேயே இதைச் செய்தேன், அதைச் செய்தேன் என்றெல்லாம் சொல்வேன் என்று நினைத்து வந்திருந்தீர்கள் என்றால் உங்களுக்கு ஏமாற்றம்தான் மிஞ்சும். நான் பிராடிஜி எல்லாம் கிடையாது. (கண்கள் ஜொலிக்கச் சிரிக்கிறார்). முறையாகப் பல ஆண்டுகள் கற்று, ஒழுங்காகச் சாதகம் செய்து, ஓரளவு கற்றிருக்கிறேன் என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம்.
பன்னிரெண்டு வயதான போது மன்னார்குடி ராமமூர்த்தி ஐயர் என்று மஹாராஜபுரம் விஸ்வநாத ஐயரின் சீடரிடம் சிட்சை தொடங்கியது. அரசு இசைப்பள்ளி நடத்தும் கீழ்நிலை (லோயர்), மேல்நிலை (ஹையர்) பட்டயங்களுக்கான பரிட்சைகளிலும் தேறினேன். அதற்காக பாடங்களை (தியரி) லலிதா என்றொருவரிடம் சென்று கற்றேன். அந்தப் பரிட்சைக்கான புத்தகங்களைப் பார்த்ததிலிருந்து, ‘இதையெல்லாம் தொகுத்து ஒருவர் எழுதியிருக்கிறாரே’ என்று புரொபசர் சாம்பமூர்த்தியின் மேல் எனக்குப் பெரிய ஹீரோ வொர்ஷிப்.
வாய்ப்பாட்டு தவிர, லலிதாபாய் ஷியாமண்ணா என்பவரிடம் வீணையும் கற்றுக் கொண்டேன். மைசூர் வாக்கேயகாரர்கள் பாட்டுகள் எல்லாம் அவர் நிறைய சொல்லித் தருவார்.
காலையில் எழுந்தவுடன் வீணை வகுப்புக்கு எங்கள் வீட்டிலிருந்து வலது பக்கம் அரை மணி நேரம் நடக்க வேண்டும். பாடம் முடித்து வீட்டுக்கு வந்ததும், பள்ளிக்குத் தயாராகி இடது பக்கம் சாரதா வித்யாலயாவுக்கு (தி.நகர்) அரை மணி நேரம் நடக்க வேண்டும். அந்த நடையாலோ என்னமோ மெலிந்து ஆரோக்கியமாக இருந்தேன் போலும். பின்னாளில்தான் கொஞ்சம் எடைகூடிவிட்டது. இப்போது எழுபது வயதுக்கு மேல் பழைய மாதிரி ஆகிக்கொண்டு வருகிறேன். (கான்சரில் மெலிந்த உடலைப் பரிகசித்துச் சிரிக்கிறார்).
ராமமூர்த்தி ஐயரிடம் படிக்கும் போது ஹையர் கிரேட் பரிட்சைக்காக ராகம் பாட, ஸ்வரம் பாட எல்லாம் கொஞ்சம் வழிகாட்டினார். முதலில் பிள்ளையார் பாட்டாக இருக்கட்டும் என்று நினைத்தாரோ தெரியவில்லை, கௌளையில் ‘ஸ்ரீமஹாகணபதி’-யின் ஸ்வரம் பாடச் சொன்னார். அந்த நாளில் எல்லாம் மனோதர்ம விஷயங்களை எல்லாம் கோடிதான் காட்டுவார்கள். இன்று நம் மாணவர் போட்டியில் கலந்து கொள்கிறார் என்றால் நாம் எப்படியெல்லாம் உட்கார்ந்து நுணுக்கங்களைச் சொல்லிக்கொடுத்துத் தயார்ப்படுத்துகிறோம். அந்த நாளில் அப்படியெல்லாம் நமக்கு யாரும் சொல்லும் சூழலில்லையே என்றுகூட நினைப்பதுண்டு.
அந்த நாளில் புதிய பாடல்களைப் பாடம் செய்வது கடினமாயிருந்திருக்குமில்லையா?
ஆமாம்! புரந்தரதாசர் கிருதிகளுக்கான போட்டிக்குத் தயார் செய்தது நினைவுக்கு வருகிறது. எம்.எல்.வி-யின் தாயார் லலிதாங்கி போட்ட ஒரே புத்தகம்தான் புரந்தரதாசர் கிருதிகள் கற்க ஒரே வழி. அதுவும் அவ்வளவு சுலபமாகக் கிடைத்துவிடாது. சென்னைப் பல்கலைக்கழக நூலகத்தில் ஒரு பிரதியை புரொபசர் சாம்பமூர்த்தி வாங்கி வைத்திருந்தார். அதிலிருந்து எழுதிக்கொண்டு பாடம் செய்தேன். உச்சரிப்பில் பல சந்தேகங்கள். முன்பின் தெரியாத கருகமணி அணிந்திருந்த பெண்மணி ஒருவரை வழிமறித்து கன்னட உச்சரிப்புகளை சரி செய்துகொண்டேன். (சிரிக்கிறார்).
இப்போது நிறைய வசதிகள் இருந்தாலும் நிறைய கவனச்சிதறல்களுக்கான (distraction) வாய்ப்புகளும் கூடியுள்ளன. அப்போது இருந்த சூழலில் சங்கீத சம்பந்தமாகத் தேடுவதற்கும், கற்றுக்கொண்டதை நன்றாக வரும்வரை சாதகம் செய்வதற்குமான சூழல் இன்றைவிட சிறப்பாக அமைந்ததென்றே தோன்றுகிறது.
மொபைல், இணையம், தொலைகாட்சி போன்ற சமாசாரங்கள் எல்லாம் இல்லாதததால் நேரத்துக்குத் தூங்கிவிடுவோம். காலையில் 4 மணிக்கு எழுந்து சாதகம் செய்வேன். வரிசைகளைப் பாடுவது, அகார சாதகம் செய்வது, வர்ணங்களை மூன்று காலங்களில் பாடுவது, திஸ்ரம் செய்து பாடுவது என்று தினமும் சாதகம் செய்வேன். என் சித்தி, “சுகுணா! பாடல்களாய்ப் பாடினால் கேட்டுக் கொண்டே நன்றாகத் தூங்கலாம். இப்படி அகாரமாய் மேல் ஸ்தாயியில் பாடினால் எப்படித் தூங்குவது?”, என்று சொல்லுவார். எனக்கு நிறைய சாதகம் செய்து சாதிக்க வேண்டும் என்று இயற்கையிலேயே ஆவல் இருந்தது.
இளமையிலேயே இசைக் கலைஞர்தான் ஆக வேண்டும் என்று முடிவெடுத்துவிட்டீர்களா?
அப்படியெல்லாம் ஒன்றுமில்லை. இன்று ஐஐடி-க்குப் பிள்ளைகள் ஆறாங்கிளாசிலிருந்து தயார் செய்வது போல சங்கீத வித்வானாக திட்டம்போட்டு எல்லாம் ஆகவில்லை. எனக்குச் சங்கீதம் ரொம்பப் பிடிக்கும். வீட்டிலும், எனக்கு சங்கீதம் வருகிறது என்று ஊக்குவித்தார்கள். பிடித்திருந்ததால் அதில் நிறையத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டுமென்ற ஆவல். அதனால் அதன்பின் சென்றேன். கச்சேரி செய்வேன் என்றெல்லாம் அப்போது நினைக்கவில்லை.
சிறு வயதில் கச்சேரிகள் கேட்பதற்கான வாய்ப்புகள் அமைந்தனவா?
ஓரளவு வாய்ப்புகள் இருந்தன. இன்றிருப்பது போல அவ்வளவு சபாகள் அன்றில்லை. கிருஷ்ண கான சபை கூட பிறகுதான் வந்தது. ஜகன்னாத பக்த சபை எக்மோரில் பல இடங்களில் கச்சேரிகள் வைப்பார்கள். அங்கு சென்று நிறைய கேட்டிருக்கிறேன். அரியக்குடி, மகாராஜபுரம் விஸ்வநாத ஐயர், ஆலத்தூர் போன்ற பெரிய பாட்டுகளை எல்லாம் அங்கு கேட்டிருக்கிறேன். பத்து பன்னிரெண்டு வயதில் நுணுக்கங்கள் எல்லாம் தெளிவாகப் புரியாவிட்டாலும் ஒன்றுக்கொன்று வேறான வழிமுறைகள் இவை என்று வெவ்வேறு பாணி கலைஞர்கள் பாடும்போது புரிந்தது.
உங்கள் மனத்துக்கு நெருக்கமான பாட்டு என்று யாருடைய பாட்டையாவது நினைத்ததுண்டா?
Pic: Ramanathan Iyer
அப்படி ஒருவரைக் குறிப்பிட்டுச் சொல்ல முடியாது. எனக்கு எல்லாமே பிடித்திருந்தது. அந்த வயதில் எல்லாமே புதியதாக எனக்குப்பட்டது. உதாரணமாக ஆலத்தூர் பாடியதைக் கேட்டுத்தான் சுத்தசீமந்தினி என்றொரு ராகம் இருக்கிறது என்றே தெரிய வந்தது. புதிய கீர்த்தனைகள், நான் கேள்விப்பட்டிராத வாக்கேயக்காரர்கள் என்று ஒரு மாணவியாய்ப் பல விஷயங்களை இந்தக் கச்சேரிகள் மூலம் கற்க முடிந்தது. என் கவனம் கச்சேரிகளின் மூலம் நான் என்ன கற்கலாம் என்பதில்தான் இருந்ததென்பதால் எல்லார் பாட்டும் பிடித்துதான் இருந்தது.
சங்கீதத்தில் தீவிரமாய் ஈடுபடும் எண்ணம் எப்போது வந்தது?
எஸ்.எஸ்.எல்.சி முடித்தவுடன் என்று சொல்லலாம். அப்போதே இசைக் கல்லூரியில் சேர வேண்டும் என்று நினைத்தேன். என் அப்பாஅதற்கு ஒப்பவில்லை. கணிதம் எடுத்துப் படிக்கச் சொன்னார். சங்கீதத்தை கல்லூரிக்கு வெளியிலும் படிக்கலாம் என்று அவர் சொன்னது நியாயமாகப்பட்டது. இப்போது அப்படிச் செய்திருக்க வேண்டாமோ என்று தோன்றுகிறது.
பியூசி-க்குப் பின் சென்னப் பல்கலைக்கழகத்தில் சேர்ந்தீர்களா?
ஆமாம். புரொபசர் சாம்பமூர்த்தி அங்கு இருந்தார் என்பதற்காகவே சென்னைப் பல்கலைக்கழகத்தில் டிப்ளமாவில் சேர்ந்தேன். 1957-ல் தொடங்கி 1959-வரை அந்தப் பட்டயப்படிப்பை முடித்து கூட ஒரு வருடம் அங்கேயே வீணைப் பயிற்சியும் எடுத்துக் கொண்டேன். அங்கு படிக்கும் போதுதான் முதன் முதலில் திருவையாற்றுக்குச் சென்றேன். புரொபசர் சாம்பமூர்த்தி மாணவர்கள் எல்லோரையும் அழைத்துச் சென்றார். நான் தஞ்சாவூர் பக்கமெல்லாம் அதுவரை சென்றதில்லை. அந்தக் காட்சிகள் ஒரு பக்கம், சங்கீதம் ஒரு பக்கம், புரொபசர் சொன்ன கதைகள் ஒருபக்கம் என்று பரவசமாய் அமைந்த பயணம் இன்றும் பசுமையாக நினைவில் உள்ளது. அப்போது நான் ஒரு பாடல் புனைந்தேன்.
அப்போதே பாடல்கள் புனைய ஆரம்பித்துவிட்டீர்களா?
அதற்குப் பல வருடங்கள் முன்பாகவே சிறு சிறு பாடல்கள் செய்திருக்கிறேன். சின்ன வயதில் நானும் என் தோழியும் ஏகாம்ரேஸ்வரர் கோயிலுக்குச் சென்றிருந்தோம். அங்கு வாசலில் இருந்த பிள்ளையாரின் பெயரில் ஒரு பாடல் செய்யவேண்டும் என்று எனக்குத் தோன்றியது. பாடலை ஒரு பேப்பரில் எழுதி அதை பிள்ளையாரின் பக்கத்தில் வைத்துவிட்டு, யாராவது பிடித்துக் கொண்டுவிடப்போகிறார்களே என்று ஓட்டமாய் அங்கிருந்து ஓடி வந்தது நினைவுக்கு வருகிறது. அந்தப் பாடல் என்னவென்று இப்போது நினைவில் இல்லை.
விவரமறிந்த பின் நீங்கள் செய்த முதல் கிருதி இது என்று சொல்லலாமா?
இதற்கு முன்பே சில கிருதிகள் செய்ததுண்டு. பல்கலைக்கழகத்தில் மாதாந்திரக் கச்சேரிகள் நடக்கும். மாணவர்கள் பாட வேண்டும். கச்சேரிக்கு அடுத்த நாள் பாடியதைப் பற்றி புரொபசர் விரிவாகப் பேசுவார். அந்தக் கச்சேரிகளில் வாய்ப்பாட்டு, வீணை, கோட்டுவாத்யக் கச்சேரிகள் கூடச் செய்திருக்கிறேன்.
கோட்டு வாத்யம் கற்றீர்களா?
இல்லை. அங்கு வாய்ப்பாட்டுக்கும் வீணைக்கும்தான் வகுப்புகள். ஆனால் பல்கலைக்கழகத்தில் ஒரு வாத்யம் இருந்தது. அதனால் வகுப்பு ஆரம்பிப்பதற்கு முன்னாலேயே சென்று கோட்டுவாத்யத்தை வாசித்து நானே பழகிக்கொண்டேன்.
அந்தக் கச்சேரிகளுக்காகப் பாடல்கள் புனைந்தீர்களா?
அதைத்தான் சொல்ல வந்தேன். ஒருமுறை ஆபோகி ராகத்தில் ஒரு கீர்த்தனை அமைத்துப் பாடினேன். அடுத்த நாள் புரொபசர் என்ன சொல்வாரோ என்று திகிலாக இருந்தது. அப்போது நான் தெரிந்துகொள்ள நிறைய இருந்தது என்பது வாஸ்தவம்தாம். அந்த நிலையில் இந்த முயற்சிகளெல்லாம் தேவையாவென்று புரொபசர் கேட்டிருந்தால் நிறுத்தியிருப்பேன். ஆனால், அவர் மிகவும் உற்சாகப்படுத்திப் பேசினார், “Suguna sang a piece in Abhogi. Critically looking – it is a good piece” என்று அவர் சொன்னது எனக்குப் பெரிய ஊக்கத்தைக் கொடுத்தது.
உங்களை புரொபசர் சாம்பமூர்த்தியின் ஆராய்ச்சிகள் ஆகர்ஷித்திருந்தன என்று முன்பே சொன்னீர்கள். அவரை முதன் முதலில் எப்போது சந்தித்தீர்கள்? அவரைப் பற்றியும், அவருடன் பழகிய தருணங்களைப் பற்றியும் சொல்லுங்களேன்.
லோயர்/ஹையர் பரிட்சைகளில் மேற்பார்வையாளராக வந்திருக்கிறார். அவர் பாடச் சொன்னதைப் பாடியதைக் கேட்டுப் பாராட்டியிருக்கிறார். எனக்கு அப்போதிலிருந்து அவரைத் தெரியும். அவருக்கு என்னை அப்போதிலிருந்து தெரியும் என்று சொல்லமுடியுமா என்று தெரியவில்லை. (சிரிக்கிறார்). பல்கலைக்கழகப் பட்டயப் படிப்பில் சேர்ந்த போது அங்கு அவர் இசைத் துறையின் தலைவராக இருந்தார். எனக்கு இயற்கையிலேயே இசைக் கோட்பாடுகளிலும் (theoretical aspects) ஆர்வம் இருந்ததனால் அவர் ஆளுமையின் மேல் பிரமை இருந்தது என்று நினைக்கிறேன்.
அவர் உண்மையான தியாகராஜ பக்தர். சொல்லும்போது கூட தியாகராஜர் என்று சொல்லக் கூடாது தியாகராஜஸ்வாமி என்றுதான் சொல்லவேண்டும் என்று வலியுறுத்துவார். பேனாவைச் சோதிக்க எழுதிப் பார்த்தால்கூட ‘தியாகராஜஸ்வாமி சகாயம்’ என்றுதான் எழுதிப் பார்ப்பார். வரட்டுக் கோட்பாடுகளாய், படித்தால் அலுப்புத்தட்டக்கூடிய பாடங்களைக்கூட சுவாரஸ்யமாய், எளிதில் புரிந்து கொள்ளும் விதமாக நடத்துவார்.
பழைய சம்பிரதாயங்களில் அவருக்கு நிறைய நம்பிக்கையுண்டு. வராளி மாதிரி ராகங்கள் சொல்லிக் கொடுக்கும்போது முகத்தை கைகளால் மறைத்துக் கொண்டு சொல்லிக்கொடுப்பார். இடையில் ஏதும் சந்தேகம் வந்தாலும் கேட்கவேண்டாம் என்று சொல்லிவிடுவார்.
ராக லட்சணங்கள் எல்லாம் சொல்லிக் கொடுப்பாரா? அவர் பாட்டு எப்படியிருக்கும்?
அவர் கச்சேரி பாடகர்கள் போலப் பாடினார் என்று நான் நினைக்கவில்லை. ஆனால் அவர் பாடுவதை வைத்துப் புரிந்துகொள்ள முடியும். மரியாதகாதுரா (சங்கராபரணம்) போன்ற கீர்த்தனைகளை அவர் சொல்லிக் கொடுத்திருக்கிறார். Bamboo violin என்று ஒருவகை வயலின் வைத்திருப்பார். அதிலும் வாசித்துக் காண்பிப்பார்.
வேடிக்கையாகவும் பேசுவார். சினிமாவில் சாவித்ரி புகழுடன் இருந்த காலமது. அப்போது சாவித்ரி ராகத்தைப் பற்றிச் சொல்லி, “இதில் பாடல் புனைந்தால் சீக்கிரம் புகழடையும்” என்று அவர் விளையாட்டாய்ச் சொன்னதை வைத்து நான் நிஜமாகவே ஒரு பாடல் புனைந்தேன். (சிரிக்கிறார்).
சந்தேகங்களெல்லாம் கேட்டுத் தெளிய அனுமதிப்பாரா?
நான் நிறையச் சந்தேகங்கள் கேட்பேன். அவர் நடத்தும்போது கேட்டால் அவருடைய போக்குக்குத் தடையாக இருக்குமென்று, ‘வகுப்புக்கு வெளியில் சந்தேகங்களைக் கேட்கலாமே’ என்பார். அவருடைய இளையவர்களாக இருந்தாலும் ரொம்ப மரியாதையாகப் பேசுவார். ஒருமையில் அழைக்கவேமாட்டார். மறந்துவிடப் போகிறதே என்று கையில் சந்தேகங்களை எழுதி வைத்துக் கொண்டு அவரிடம் சென்று கேட்பேன்.
அவர் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கிறார் என்றால் அவருடைய ஜன்னலுக்கு வெளியில் காகங்கள் பெரிய கூட்டமாய் இருக்கும். அந்தச் சமயத்தில் போகமாட்டேன். இசையில் ஆராய்ச்சி செய்ய வேண்டும் என்ற என் ஆசியை தெரிவித்த போது, ’முனைவர் பட்டமெல்லாம் செய்ய முதுகலை பட்டமெல்லாம் தேவைப்படும். நீ சொந்தமாகவே செய்யலாமே’, என்று உற்சாகப்படுத்தியிருக்கிறார். அவருடைய நூலக டிக்கட்டுகளை எனக்கு அளித்திருக்கிறார்.
கல்லூரி நாட்களிலேயே தாள சம்பந்தமான விஷயங்களில் ஈடுபாடு வந்துவிட்டதா?
கல்லூரியில் காளிதாஸ் நீலகண்ட ஐயர் எங்களுக்குப் பாட்டு (practical) சொல்லிக் கொடுத்தார். அப்போது பல இடங்களில் போட்டிகள் நடக்கும். அவற்றில் நான் கலந்து கொள்ளலாமா என்று அவரிடம் கேட்டேன். அதற்கு, “இப்போதெல்லாம் போட்டிகளில் நடை பல்லவிகள் எல்லாம் பாடுகிறார்களம்மா,” என்று அவர் சொன்னதும் எனக்கு முகம் வாடிவிட்டது. அதையுணர்ந்து, “நீ வேண்டுமானால் பார். இன்னும் இரண்டு வருடங்களில் நீ எப்படிப் பாடப்போகிறாயென்று!” என்று சமாதானப்படுத்தினார். அப்போதுதான் திண்ணியம் வெங்கடராம ஐயரைப் பற்றிச் சொன்னார். அவர் இரண்டு கைகளில் வெவ்வேறு தாளங்களைப் போட்டுக் கொண்டு பாடுவதில் வல்லவர் என்று சொன்னார். அத்ற்கேற்றார்போல் நான் வெங்கடராம ஐயரைச் சந்திக்கும் வாய்ப்பும் உடனே அமைந்தது.
என்னுடைய அக்கா திருவல்லிக்கேணியில் இருந்து வந்தார். விடுமுறை நாட்களில் பார்த்தசாரதி கோயில், கடற்கரை என்று சுற்றிவிட்டு அக்கா வீட்டுக்கும் வருவோம். அப்படியொருமுறை வந்திருந்த போது அவர்கள் குடும்ப நண்பர் என்கிற முறையில் திண்ணியம் வெங்கடராம ஐயரும் அங்கு வந்திருந்தார். என்னைப் பாடச் சொல்லிக் கேட்கவேண்டுமென்று என் குடும்பத்தினர் கேட்டதற்கு, முதலில் “எனக்கு அதற்கெல்லாம் நேரமில்லை. நான் கிளம்புகிறேன்,” என்றார். வேண்டிக் கேட்டதும் கேட்க சம்மதித்தார். ஷண்முகப்ரியாவில் ஒரு பாட்டு பாடி கொஞ்சம் ஸ்வரம்கூடப் பாடினேன்.
“இது உருட்டாணி மாணிக்கம். கொஞ்சம் பட்டை தீட்டினால் போதும். நாளைக்கு என் வீட்டுக்கு வா,” என்று அவர் சொல்லுவார் என்று நாங்கள் யாரும் எதிர்பார்க்கவில்லை. அடுத்த நாளே அவர் வீட்டுக்குச் சென்றேன். சின்னச் சின்னப் பாடல்களாய் சொல்லிக் கொடுத்தாரே தவிர சிக்கலான லய சமாசாரங்களுக்குள் எல்லாம் அவர் அதிகம் முதலில் செல்லவில்லை.
ஒருநாள் பேச்சுவாக்கில், “திருவையாறு சுப்ரமண்ய ஐயர் என்று ஒருவர் இருந்தார். விரிபோணி வர்ணத்தை இரண்டு கைகளில் இரண்டு தாளங்கள் போட்டுப் பாடுகிறார்களோ அவர்களுக்கு நூறு ரூபாய் தருகிறேன் என்றார். நாங்கள் எல்லாம் ஆத்தங்கரைக்குச் சென்று சாதகம் செய்து அவரிடம் பாடிக் காண்பித்தோம்,” என்று சொல்லும்போதே நான் லேசாக வர்ணத்தை முனகியபடி இரண்டு கைகளிலும் தாளம் போட முயன்றேன்.
அதைப் பார்த்துவிட்டு, “அதெல்லாம் அவ்வளவு சுலபமில்லையம்மா. நீ சிரமப்படாதே!” என்று என்னைத் தடுத்தார். எனக்குப் பொதுவிலேயே இப்படி யாராவது சிரமம் என்று ஒன்றைச் சொன்னால் அதைச் செய்துவிட வேண்டும் என்கிற ஆர்வம் அதிகம். அவர் சுலபமில்லை என்று சொன்னதும் எனக்கு இந்த விஷயத்தைச் செய்தே ஆக வெண்டுமென்று தோன்றியது. தொடர்ந்து சாதகம் செய்தேன். ஒருநாள் கைகூடிவிட்டது.
வெங்கடராம ஐயரிடம் சென்று சொன்ன போது முதலில் அவர் நம்பவில்லை. ‘பாடிக் காட்டு பார்ப்போம்,’ என்று சந்தேகக் கண்ணோடுதான் பார்த்தார். பாடிக் காண்பித்தவுடன் பெரிதும் மகிழ்ந்தார். அட தாளத்தை வழக்கம் போல மோதிர விரல் எடுப்பாகவும், ஆதி தாளத்தை சமத்திலும் அமைத்துப் பாடினேன். அதை மட்டும் மாற்றி இரண்டுமே மோதிர விரல் எடுப்பாக வைத்துக்கொள்ளச் சொன்னார். தமிழ்நாடு சங்கீத நாடக சங்கத்தின் (இப்போது இயல் இசை நாடக மன்றம்) தலைவராக ஈ.கிருஷ்ணைய்யர் இருந்தார். அவரிடம் அழைத்துச் சென்று பாடச் சொன்னார். அவர் நான் பாடியதைக் கேட்டு, இது போல அவதானமாக வைத்துக் கொண்டு முழுக் கச்சேரி செய்யச் சொன்னார். சாஸ்திரி ஹாலில் 1961-ல் அந்த நிகழ்ச்சி நடந்தது. எஸ்.பாலசந்தர் போன்ற பெரிய கலைஞர்கள் எல்லாம் வந்திருந்தார்கள்.
வர்ணம் மட்டும் அவதானமாகப் பாடுவது ஒரு வகையில் சுலபம்தான். ஒரு கச்சேரியே செய்ய வேண்டும் என்பது நிறையச் சிந்தனையையும் உழைப்பையும் கோரும் விஷயம். ஒவ்வொரு பாட்டும் ஒவ்வொரு தாளத்தில் இருக்கும். அந்தத் தாளத்துக்கு ஈடாக அதே எண்ணிக்கையில் இன்னொரு தாளத்தில் இருக்க வேண்டும். உதாரணமாக சதுஸ்ர மட்யம், மிஸ்ர ஜம்பை – இரண்டிற்குமான அளவு பத்து அட்சரங்கள்தான் என்றாலும் ஒன்றில் தட்டும் போது இன்னொறில் கையைத் திருப்ப நேரிடும். பார்த்துக் கவனமாகப் போடாவிட்டால் இடரிவிட்டுவிடும். தாள வித்தியாசங்கள் மட்டுமின்றி, இரண்டு கைகளில் வெவ்வேறு கதிகளில் தாளம் போட்டும் சில உருப்படிகள் தயார் செய்தேன். ஸ்வரம் பாடும் போது எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டும். உதாரணமாக ஒரு கையில் ரூபக தாளமும் இன்னொரு கையில் ஆதி தாளத்தில் திஸ்ர நடையும் போட்டுக் கொண்டு பாடும் போது — நான்கு முறை ரூபக தாளம் போட்டால்தான் ஒருமுறை ஆதி தாளம் நிறைவு பெரும். அதை கவனிக்காமல் மூன்று ஆவர்த்தமோ ஐந்து ஆவர்த்தமோ ரூபக தாளத்தில் பாடி எடுப்பை எடுத்துவிட்டால் இன்னொரு கையில் இடம் தவறிவிடும். இது போன்ற வின்யாசங்களை சந்த தாளங்களில் அமைந்திருக்கும் திருப்புகழில் செய்ய நிறைய இடமிருக்கிறது. இந்த உருப்படிகள் தவிர ஒரு பல்லவியும் பாடினேன். ஓரளவுக்கு நன்றாகத்தான் பாடினேன் என்று நினைக்கிறேன். டிப்ளமா எல்லாம் முடித்திருந்தேனே! (சிரிக்கிறார்).
இப்படி அவதானமாய் பாடுவதற்கு ஏதேனும் பிரத்யேகமான பயிற்சிகள் செய்ய வேண்டுமா?
நிச்சயம் செய்ய வேண்டும். சங்கீதத்தில் எந்த விஷயம் உழைப்பில்லாமல் கைகூடும்? ராகம் பாடவோ, நிரவல் பாடவோ எவ்வளவு உழைக்க வேண்டியிருக்கிறது? அதைப் போலத்தான் இதுவும்.
இருந்தாலும் இரண்டு கைகளில் இரண்டு தாளங்கள் என்னும் போது கவனம் சிதறாதா?
கவனம் சிதறாத அளவுக்கு உள்வாங்கியிருந்தால் சிதறாது. (சிரிக்கிறார்). வீட்டில் சமைக்கும் போது குழந்தை வந்து கூப்பிடுகிறது என்பதற்காக உப்பை அதிகமாகப் போட்டுவிடுகிறோமா? முதலில்தான் இரண்டு கைகளிலும் வேறு வேறு என்று தோன்றும். பாடப்பாட இந்தக் கை ஒன்றை செய்யும் போது அந்தக் கை எதைச் செய்ய வேண்டும் என்கிற ஒருங்கிணைப்பு வந்துவிடும். உதாரணமாக முன்னால் சொன்ன ரூபக தாள உதாரணத்தையே எடுத்துக் கொள்வோம். இன்னொரு கையில் ஆதி தாள திஸ்ர நடையாகப் போடும் போது, ரூபக தாளத்துக்கு இடையில் ஒரு தட்டு இன்னொரு கையில் வருகிறது என்பது புரிந்தபின் அதுவும் மொத்த அவதானத்தின் அங்கமாகிவிடும். இரண்டு வெவ்வேறு செயல்கள் என்றில்லாமல் ஒரே ஒருங்கிணைந்த செயலாகிவிடும். கொஞ்சம் பெரிய தாளங்களை எடுத்துக் கொண்டால் அதற்கான உழைப்பை அது நிச்சயம் கோரத்தான் செய்யும்.
முயற்சி செய்தால் யார் வேண்டுமானாலும் இரண்டு கைகளில் இரண்டு தாளங்களைப் போட்டுவிட முடியும் கூடவே நன்றாகப் பாட வேண்டுமிலையா? அதுதான் கஷ்டம். (சிரிக்கிறார்).
சாதாரண கச்சேரியைக் கேட்பவர்களுக்கு இது போன்ற அவதான கச்சேரியைக் கேட்கும் போது ஏதேனும் இடைஞ்சலாக இருக்குமென்று நினைக்கிறீர்களா?
இரண்டு கச்சேரிகளையும் அதே காதுகள்தானே கேட்கின்றன? (சிரிக்கிறார்). ஒருமுறை நான் பாடிய வீடியோவைப் பார்த்தேன். பார்ப்பதற்கு வேடிக்கையாகத்தான் இருந்தது. இப்படிச் செய்யும்போது கேட்பதைவிட பார்ப்பதற்கு சுவாரஸ்யமாக இருக்கும் போலும் என்று நினைத்துக் கொண்டேன். வெங்கடராம ஐயர் சொன்னதற்காக செய்தேனே தவிர இதனால் பெரிய பலனிருக்கும் என்றெல்லாம் அப்போது நினைக்கவில்லை. ஆனால் இந்த அப்யாசத்தினால் நல்ல லய நிர்ணயம் உருவாகும் என்பதைப் பின்னாளில் உணர்ந்து கொண்டேன்.
நல்ல பக்கவாத்தியங்கள் நெருடலாக தனி ஆவர்த்தனம் வாசிக்கும்போது தாளம் போடுவதேகூட அவ்வளவு சுலபமான காரியமல்ல. இந்த மாதிரி அப்யாசங்கள் அத்தகு தருணங்களை சுலபமாக்கும் என்று உணர்கிறேன். வாஸ்தவத்தில் எனக்கு தாளத்தை வெளிப்படையாகப் போட்டுத்தான் பாட வேண்டுமென்ற அவசியமே கிடையாது. தாளம் என்ன கைகளிலா இருக்கிறது? மனத்திலல்லவா இருக்க வேண்டும்? ஒரு கல்யாணி பாடும் போது எந்த நிஷாதம் என்று யோசித்தா பாடுகிறோம்? அதே அளவுக்கு லயமும் மனத்தில் ஊறியிருக்க வேண்டும். அதற்கு இது போன்ற பயிற்சிகள் எல்லாம் உதவும் என்று நினைக்கிறேன். இப்படி எல்லோரும் அவதானம் பாட உழைத்துத்தான் ஆக வேண்டுமா என்று கேட்டால், அப்படி அவசியமில்லை என்றுதான் சொல்லுவேன். எனக்கு என்னமோ செய்ய வேண்டும் என்று தோன்றியது. அப்படிச் செய்தது வீணாகவில்லை. உதவியாகத்தான் இருந்தது என்பதற்காகச் சொல்கிறேன்.
இதற்குப் பிறகுதான் முசிறி சுப்ரமண்ய ஐயரிடம் சென்றீர்கள் அல்லவா?
ஆமாம். என் சொந்த ஆர்வத்தில் அவரிடம் சென்றேன். கொஞ்ச நாளிலேயே மத்திய சர்க்காரின் உதவித்தொகையும் அவரிடம் கற்கக் கிடைத்தது. தொடர்ந்து சென்று வந்தேன்.
அவருக்கு இந்த லய நுணுக்கங்களில் எல்லாம் ஈடுபாடு இருந்ததா?
அவர் பாணிக்கும் இதற்கும் சம்பந்தமே இல்லை. என்னை மாணவியாக எடுத்துக் கொள்வதற்கு முன்னால் “ஏதோ ரெண்டு கையில எல்லாம் தாளம் போட்டுண்டு பாடுவியாமே — ஏதாவது பாடேன்’, என்றார். நான் ஒரு திருப்புகழைப் பாடினேன். ‘ஹும்’ என்றதோடு சரி. அதற்கு மேல் அதைப் பற்றி ஒன்றும் செய்யவில்லை.
இதெல்லாம் அநாவசியம் என்பதுதான் அவரெண்ணம். ஒருவகையில் நான் அதை ஒப்புக் கொள்கிறேன். நல்ல சங்கராபரணம் பாட இந்த அவதானம் எல்லாம் தேவையில்லைதானே. வெறும் சர்வலகுவாகப் பாடியே மனத்தைத் தொட்ட எவ்வளவோ பேர் இருந்திருக்கிறார்கள்தானே. அவருடைய சங்கீதம் பாவ (bhava) சங்கீதம். என்னைக் கேட்டால் அவர் கச்சேரியில் பாடியதையோ, ஒலிப்பதிவுகளுக்காகப் பாடியதையோ அவர் சங்கீதத்தின் சரியான மாதிரிகளாகச் சொல்லமாட்டேன். அவர் வீட்டில் அமர்ந்து பாடுவதைக் கேட்க வேண்டும். ’ஸ்ரீ வேணுகோபால’ குறிஞ்சியின் சரணத்தில் ‘கோகுலாபம்புதி சோமா’ என்று நிஷாதத்தில் நின்று கார்வைக் கொடுப்பதைக் கேட்டால் மெய்சிலிர்க்கும்.
என்னுடைய ஆர்வத்தினால், அதுவும் ஒருவர் செய்யமுடியாது என்பதை செய்து காட்டவேண்டும் என்கிற என் இயற்கை குணத்தினால் நான் இந்த தாள விஷயங்களில் ஈடுபட்டேனே தவிர என்னுடைய உண்மையான அதிர்ஷ்டம் நான் முசிறி ஐயர்வாளிடம் கற்றுக் கொண்டதுதான். அவர் பாடும் போது இந்தக் கோர்வை சமாசாரம் எல்லாம் மருந்துக்குக் கூட இருக்காது. தன்னையறியாமல் மூன்று நான்கு திஸ்ரங்கள் வந்து விழுந்தால் உண்டு. அவரிடம் ‘ஓ ஜகதம்பா’, ’ஓ ரங்கசாயி’, ‘மீனாக்ஷி மேமுதம்’ போன்ற பாடல்களைக் கற்றுக் கொள்ள முடிந்ததுதான் என் பேறு.
அவர் நுணுக்கி நுணுக்கிச் சொல்லிக் கொடுத்தார் என்பதைவிட, அவர் பாடுவதைக் கேட்டதிலிருந்து கற்றுக் கொண்டது அதிகம். ராகத்தின் பாவபூர்வமான விஷயங்களை எல்லாம் விளக்கிச் சொல்லவும் முடியாது. அவர் பாடுவதிலிருந்து கேட்டுத்தான் தெரிந்து கொள்ளமுடியும். நேரே சென்று கற்றுக் கொள்வதில் உள்ள பெரிய சாதகமான அம்சமும் அதுதானில்லையா?
அவர் வகுப்புகள் எப்படி இருக்கும்? ஒவ்வொரு மாணவருக்கும் தனித்தனியாக நேரம் ஒதுக்குவாரா?
வகுப்பு எல்லோருடனும் சேர்ந்துதான் இருக்கும். என்னுடன் சேர்ந்து மணி கிருஷ்ணசாமி, பத்மா நாரயணசாமி , ருக்மிணி ரமணி போன்று பலர் கற்றுக் கொண்டனர். நான் சேர்ந்த சில வருடங்களில் சுகுணா வரதாச்சாரியும் எங்களுடன் இணைந்துகொண்டார். சந்தேகமெல்லாம் இருந்தால்கூட அதிகம் வாய்விட்டுக் கேட்கமாட்டோம். அத்தியயனம் மாதிரி அவர் பாடுவதைக் கேட்டுப் பாடுவோம். எழுதி கூட வைத்துக் கொள்ளமாட்டோம். காலப்போக்கில் பாடப் பாட தெளிவுகிடைத்துவிடும். எல்லோருக்குமான வகுப்பு என்றாலும் கூட ஒவ்வொருவருக்கும் தனித்தனியாகப் பாடிக் காண்பித்துப் புரிய வைப்பது போலத்தான் அமைந்தது. அவர் ஒருமுறை நிரவலோ ஸ்வரமோ பாடிவிட்டு நாங்கள் எல்லோரும் பாடும் வரை காத்துக் கொண்டிருக்கமாட்டார். ஒவ்வொருவர் பாடுவதற்கு முன்னாலும் அவர் பாடிக் காண்பிப்பார். வயதான பின்னும் கூட மிகவும் சிரமப்பட்டுச் சொல்லிகொடுத்தார்.
முசிறி சுப்ரமண்ய ஐயரிடம் சென்று கற்பதென்பது எப்படி நேர்ந்தது?
திண்ணியம் வெங்கடராம ஐயர்தான் சொன்னார். இன்னும் விருத்தி செய்து கொள்ள முசிறியிடமோ, பட்டம்மாளிடமோ சென்று கற்றுக் கொள் என்றார். என் அதிர்ஷ்டம் முசிறி ஐயர்வாளிடம் கற்றுக் கொள்ளும் சூழல் நேர்ந்தது.
எத்தனை ஆண்டுகள் அவரிடம் கற்றுக்கொண்டீர்கள்?
ஏழெட்டு வருடங்கள் இருக்கும். 1970-ல் எனக்குத் திருமணம் நடக்கும் வரையில் தினமும் சென்று வந்தேன். முடியாமல் இருந்த போது கூட படுத்தபடியே சொல்லிக் கொடுத்திருக்கிறார். அவர் சின்னச் சின்னதாய்தான் ஸ்வரம்பாடுவார். ஆனால் என்னை நீளமாக, நெருடலாகப் பாடச் சொல்லிக் கேட்டு ரசிப்பார். கோகிலவராளி, குந்தலவராளி போன்ற வக்ர ராகங்களில் ஸ்வரம் பாடுவதில் எனக்கு விருப்பமதிகம். அவற்றைக் கேட்டுப் பாராட்டி உற்சாகப்படுத்தியிருக்கிறார்.
சங்கீத உலகில் நிரவல் என்பது முசிறி பாணியின் சொத்து என்று பலர் சொல்லிக் கேட்டிருக்கிறேன். அதைப் பற்றி கொஞ்சம் சொல்ல முடியுமா?
முசிறி ஐயர்வாளிடம் போவதற்கு முன்னாலேயே சின்னச் சின்னக் கச்சேரிகள் எல்லாம் பாடிக் கொண்டுதான் இருந்தேன். அதில் நிரவல் என்று எனக்குத் தோன்றியதைப் பாடுவேன். அவரிடம் சென்றதும்தான் நிரவலின் விசேஷத்தைத் தெரிந்துகொண்டேன்.
நிரவல் செய்வதற்கு முதலில் பாடுகின்ற பாடலின் அர்த்தத்தை முழுமையாகத் தெரிந்திருக்கவேண்டும் என்று சொல்லுவார். ஒரு கீர்த்தனையில் பல இடங்களை எடுத்துக் கொண்டு நிரவல் செய்ய முடியும். இருந்தாலும் அந்தப் பாடலின் கரு (nucleas) எந்த வரியில் துல்லியமாக வெளிப்படுகிறது என்பதை உணர்ந்துகொண்டு அந்த வரியில் பாட வேண்டும்.
உதாரணமாக ‘எந்த நின்னே’ பாடலை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். மேலோட்டமாக அது சபரியைப் பற்றிய பாடல் என்று சொல்லலாம். அல்லது துல்லியமாகச் சொன்னால் சபரியின் பாக்யத்தைப் பற்றிய பாடல் என்றும் சொல்லலாம்.
எது சபரியின் பாக்யம்? ராமனைக் கண்ணாரக் கண்டதும், அவனுக்கு பழங்களைக் கொடுத்ததும்தானே அவளுடைய பாக்யம்? அந்த வரிகள்தான் அந்தப்பாடலின் உயிர்நாடி. அதிலும் ‘கம்மனி’ என்று பழங்களைச் சொல்லும் வார்த்தை ரொம்ப விசேஷம் என்று சிலாகிப்பார். எத்தனையோ நாளாகியும் ராமன் வந்துவிடுவான் என்கிற சபரியின் நம்பிக்கை, அவள் எண்ண ஓட்டங்கள் ஆகியவற்றை சிந்திக்கும் போது அந்த பாவத்தை நிரவலிலும் கொண்டு வர முடியும். அப்படிக் கொண்டு வருவதற்கு ஏற்றார்போல சங்கதிகளில் தேர்வும் இருக்க வேண்டும். மலை உச்சி என்று குறிக்கும் இடத்தை கீழ் ஸ்தாயியில் நிரவினால் பொருத்தமாக இருக்காது. நாம் பேசும் போது, ‘நன்றாக இருக்கிறீர்களா’ என்று கேட்கும்போது குரலில் ஒரு குழைவு வருகிறதில்லையா? அதட்டலான குரலில் ‘நல்லா இருக்கீங்களா?’ என்று கேட்பதில்லையே. அதே மாதிரிதான் பாட்டிலும். நிரவலை வெறும் ராகம், ஸ்வரம், பிருகா, சங்கதி என்று நுட்பங்களின் (technique) கலவையாகப் பார்க்காமல் இயற்கையான போக்கில் தன்னிச்சையாய் வெளிப்படுத்தவேண்டும். சாஹித்யத்தின் அர்த்தம் போலவே ராகத்திலும் நல்ல அனுபவம் வேண்டும். நிறையப் பாடம் பண்ணி இருந்தால்தான் ராகத்தில் உள்ள பரிமாணங்கள் தெரிய வரும். பல்வேறு பரிமாணங்கள் தெரிந்தால்தான் எது பொருத்தம், எது பொருத்தமில்லை என்று தெரிய வரும்.
நிரவலை நிர்வாகம் செய்வது என்று சொல்லுவோம். மேற்சொன்ன விஷயங்களோடு சாஹித்யம் தாளத்தின் அதனிடத்திலிருந்து மாறாமல் முடிந்தவரைப் பாட வேண்டும். அப்படி மாறாமலே வெவ்வேறு காலப்ரமாணங்களை (சவுக்க, மத்யம, துரித) கலப்பில்லாமல் காட்ட வேண்டும். சொல்லும் போது புரியுமா தெரியவில்லை. பாடிப்பார்த்தால்தான் இதிலுள்ள கஷ்டம் தெரியும். பாடத் தெரிந்ததைப் போலவே, பாடும் போது மாட்டிக் கொண்டுவிட்டால் எப்படித் தப்பித்து வெளியில் வரவேண்டும் என்றும் தெரிந்திருக்க வேண்டும். (சிரிக்கிறார்)
எங்க சார் ‘எந்து தாகினாடோ’ கீர்த்தனையில் அற்புதமாய் நிரவல் பாடுவார். தியாகராஜஸ்வாமி வருத்தப்பட்டு ராமனைப் பார்த்து ‘நீ எங்கே போய்விட்டாயோ’ என்று கேட்கும் பாடல். அதில் ஒரு சரணத்தில் நரஸிம்ம அவதாரத்தைப் பற்றி வரும். ’அலநாடு கனக கசிபு’ என்ற இடத்தில் மிகவும் அழகாகப் பாடுவார். (மூன்று காலங்களிலும் பாடிக் காட்டுகிறார். மத்யம கால நிரவல் பாடிவிட்டு ‘கேட்க சுலபமான ஒன்றாகத் தோன்றும். பாடிப் பார்த்தால் இன்னும் நிறைய சாதகம் செய்ய வேண்டும் என்று தோன்றும்’, என்கிறார்). ’கம்பமு லோபலனுண்டக லேதா’ என்கிற வரியிலும் பாடுவதுண்டு. அர்த்தம் தெரிந்தால்தான் வரிகளின் பாவத்துக்கு ஏற்றார்போல பாட முடியும்.
எனக்குத் தெரிந்த ஆசிரியை சொன்னது நினைவுக்கு வருகிறது. (மாருபல்க பாடலில்) ‘Silly’ ‘naughty’ என்றெல்லாம் வருகிறதே என்று ’ஸந்தஸில்லினட்டி’ என்ற இடத்தை அவளுடைய மாணவி குறிப்பிட்டுக் கேட்டாளாம். (சிரிக்கிறார்). நான் தெலுங்கு முறையாக கற்கவில்லை. எழுதப்படிக்க தெரிந்து கொள்ள வேண்டுமென்று நினைத்தாலும், அதற்கு பெரியதாய் வணங்கவில்லை. இருந்தாலும், தியாகராஜர் கீர்த்தனைகளை கற்கும் போது வார்த்தைக்கு வார்த்தை எழுதி அர்த்தம் தெரிந்து கொண்டதால் பாடும்போது பொருளுணர்ந்து பாட முடிந்தது.
பொதுவாக கணக்குவழக்குகளில் ஈடுபட்டு லய விவகாரங்களுடன் பாடுபவர்களை லட்சண வித்வானென்றும், ராக பாவம் ததும்பப் பாடுபவரை லட்சிய வித்வானென்றும் குறிப்பிடுவது வழக்கம்…
(சொல்வதை இடைமறித்து) பார்ப்பதற்கு லட்சணமாக இருப்பவர்களைக் கூட லட்சண வித்வானென்று சொல்லலாமே! (சிரிக்கிறார்)
லட்சண வித்வான்களாக அறியப் படுபவர்களால் லட்சியமாகப் பாட முடியாது என்று ஒரு எண்ணமிருக்கிறதே.
அப்படி ஒன்றில் ஈடுபட்டால் இன்னொன்று வராது என்று அவசியமில்லை. ஒருவேளை குரல் கைகொடுக்காத வித்வான்கள் ரசிகர்களின் கவனத்தை ஈர்ப்பதற்காக நிறைய லட்சணமாகப் பாடியதால் இப்படி ஒரு தோற்றம் மக்கள் மனத்தில் எழுந்திருக்கலாமோ என்னமோ.
உங்கள் பாட்டை எடுத்துக் கொள்வோம், ஒருபக்கம் திண்ணியம் வெங்கடராம ஐயரிடம் சென்று பயின்று லட்சண வழியிலும் தேர்ச்சியையைக் காட்டும் போதும் இன்னொரு பக்கம் முசிறி பாணியில் பாவபூர்வமாகவும் பாடுகிறீர்கள். நான் நேரிலும் உங்களைக் கேட்டிருக்கிறேன். அப்போது எனக்கு லய ஞானம் சுத்தமாக இல்லாவிடினும்கூட உங்கள் தோடியையும், சங்கராபரணத்தையும் மட்டும் ரசித்தபடி உங்கள் கச்சேரியைக் கேட்கமுடியும் என்று தோன்றியதுண்டு.
அப்படித்தான் இருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன். எவ்வளவு நுட்பமான கணக்குகளை வைத்துப்பாடினாலும் அழகுணர்ச்சி (niceties and aesthetics) கெடாமல் பாட வேண்டும். பாடலின் அர்த்தபாவத்தையும், காதுக்கு இனிமையாய் இருப்பதையும் தியாகம் செய்துவிட்டுத்தான் ஒரு கடினமான (லய) விஷயத்தைச் செய்ய முடியுமென்றால் அதைச் செய்யாமலே இருக்கலாம்.
இதைத்தான் நான் முசிறி ஐயர்வாளிடம் சென்றதை என் அதிர்ஷ்டம் என்று முன்னரே சொன்னேன். நான் முதலிலேயே இந்த லய சாதகமெல்லாம் செய்துவிட்டேன். அதை வெளியில் எடுத்துப் போட முடியாதே (சிரிக்கிறார்). ஆனால் அந்தப் பயிற்சி அழகுணர்ச்சியைக் கெடுக்காமல் இருக்குமாறு பாடுவதைத்தான் முசிறி அவர்களிடம் கற்றுக் கொண்டேன் என்று சொல்லலாம். பின்னாளில் செம்மங்குடி மாமாவிடமும் நான்கு ஆண்டுகள் கற்றுக் கொண்டேன். அவருடைய பாணியும் சர்வலகுவாய் பாடுவதுதான். இதனால் சௌலப்யமான சங்கீதம் எனக்குப் பரிச்சயமானது. இவர்களுடைய தாக்கம் என்னை ஒன்றுக்காக இன்னொன்றைத் தியாகம் செய்யாமல் இருக்க வைத்தது என்று நினைக்கிறேன்.
நம்முடைய சங்கீதத்தில் ராகம் தானம் பல்லவி என்று வரும்போது, நீங்கள் சொன்ன அத்தனைக்கும் அதில் இடமிருக்கிறது அல்லவா?
மனோதர்ம சங்கீதத்தின் அத்தனை பரிமாணங்களுக்கும் அதில் இடமிருக்கிறது. சங்கீதத்தின் அத்தனை அம்சங்களையும் கைவரப் பெற்றால்தான் பல்லவியைத் தொட முடியும்.
அங்கு பல்லவி என்று வரும்போது லய நுணுக்கங்களுக்குள் போகாமல் பாடும் வித்வான்களும் இருக்கிறார்கள். நுட்பமான பல்லவிகளைப் பாடுபவர்களும் இருக்கிறார்கள். நீங்கள் இதை எப்படிப் பார்க்கிறீர்கள்?
அழகழகாய்ப் பாட எவ்வளவோ வாய்ப்புகள் கச்சேரிகளில் இருக்கிறதே! உத்சவ சம்பிரதாயக் கீர்த்தனையைப் பாடும் போது அதில் திஸ்ரமும் கண்டமும் காட்டிப் பாடப் போவதில்லையே. ஒரு ஸ்லோகமோ விருத்தமோ பாடும் போது ராக பாவத்தை மையமாக வைத்துதான் பாடப் போகிறோம். பல்லவியை ‘பதம் லயம் வின்யாசம்’ என்று பிரித்துப் பொருள் சொல்லுவார்கள். அதை எல்லோரும் ஒப்புக் கொள்ளாவிட்டாலும்கூட, இந்த லய வேலைப்பாடுகளுக்கு வாய்ப்பிருக்கும்போது அதைச் செய்தால்தான் எனக்குத் திருப்தி. கீர்த்தனை நிரவலைச் சொல்லும் போதே அதிலுள்ள கட்டுப்பாடுகளைச் சொன்னேன். அதைவிட இன்னும் கட்டுப்பாடும் நிர்ணயமும் பல்லவிக்கு வேண்டும். கொஞ்சம் இடரினாலும் மொத்தமும் உதிர்ந்துவிடும்.
நுணுக்கமாய் பல்லவி பாடுபவர்களை எடுத்துக் கொண்டால் கூட, பெரும்பாலும் சூலாதிசப்த தாளங்கள் என்று குறிக்கப்படும் 35 தாளங்களுக்குள் பாடுபவர்கள்தான் அதிகம். இந்த முப்பத்தைந்தில் அடங்காததை அபூர்வமாகத்தான் கையாளுகிறார்கள். அதையொட்டியே இன்னொரு கேள்வியும் வருகிறது. இந்த முப்பத்தைந்தில் அடங்காத தாளங்களின் இடமென்ன? உதாரணமாக சிம்மனந்தன தாளத்தில் நீங்கள் பாடியிருக்கிறீர்கள். அதில் 128 அட்சரங்கள் இருக்கின்றன. ஆதி தாளத்துக்கு 8 அட்சரங்கள் இருக்கின்றன. 16 முறை ஆதி தாளம் போட்டாலும் 128 அட்சரங்கள்தான். அதனால் சிம்மனந்தனத்தை ஆதி தாளத்தின் நீட்சியாகப் (extension) பார்க்கலாமா?
அப்படிப் பார்க்க முடியாது. தாளம் என்பது எண்ணிக்கை மட்டுமில்லையே முன்னரே சொன்னது போல ஆதி தாளமும் திஸ்ர மட்ய தாளமும் எட்டு அட்சரங்கள் கொண்ட தாளங்கள்தான். ஆனால் அங்கங்களில் வேறுபடுகின்றன அல்லவா? ஒரே எண்ணிக்கைத் தாளங்களையே ஒன்றாகக் கருத முடியாத போது, குரு, புளுதம், காகபாதம் போன்ற அங்கங்கள் எல்லாம் கொண்ட தாளத்தை எப்படி ஆதி தாளத்தின் நீட்சியாகப் பார்க்க முடியும்? அவை வெறும் நீட்சி என்றால் பெரியவர்கள் தனியாக வைத்திருக்கமாட்டார்கள் இல்லையா?
பழைய வரலாறைப் பார்க்கும் போது இந்த 108 தாளங்களில் பல்லவி என்பதெல்லாம் சபைகளில் வித்துவான்கள் ஒருவரை ஒருவர் போட்டியில் ஜெயிக்கப் உபயோகித்ததாகத் தெரிகிறது. இந்தப் போட்டிக்காக மட்டும் உருவானவை இவை என்று நினைக்கிறீர்களா?
அந்தக் காலத்தில் போட்டியெல்லாம் வெளிப்படையாக செய்தார்கள். இப்போது நாசூக்காகிவிட்டோம். நேரிடையாகக் காட்டிக் கொள்வதில்லை. (சிரிக்கிறார்)
சியாமா சாஸ்திரி கூட பொப்பிலி கேசவைய்யாவுக்கு எதிராகப் பல்லவி பாடி போட்டியில் வென்றார். கேசவய்யா பாடிய சிம்மனந்தன பல்லவியைப் பாடிவிட்டு, சியாமா சாஸ்திரி ‘சரப நந்தனம்’ என்கிற 79 அட்சர தாளத்தில் பல்லவி பாடி போட்டியில் ஜெயித்தார் என்று படித்திருக்கிறோம். அவர் எப்படி 79 அட்சரத்தில் பாடினார் என்றெல்லாம் தெரியவில்லை. ஆனால் அது எனக்கு ஒரு உந்துதலாக இருந்திருக்கிறது. அந்தத் தூண்டுதலில் நானும் சரப நந்தனத்தில் பல்லவி செய்துள்ளேன்.
சூலாதிசப்த தாளங்களில் பெரும்பாலும் லகு முடியுமிடத்தில் பூர்வாங்கம் (முன்பகுதி) முடிந்து அங்கு அருதிக் கார்வை வருகிறது. அதனைத் தொடர்ந்து உத்ராங்கம் (பின் பகுதி) வருகிறது. இந்த 108 தாளங்களில் எந்த அங்கத்தில் பூர்வாங்கம் முடிந்து அருதிக் கார்வை தொடங்குவது என்பதற்கு ஏதேனும் வரைமுறை இருக்கிறதா?
சூலாதி சப்த தாளங்களிலேயே நீங்கள் சொல்வது திரிபுடை, ஜம்பை போன்ற தாளங்களுக்குப் பொருந்தினாலும் அட தாளம், துருவ தாளம் போன்றவற்றில் இந்தச் சிக்கல் உண்டு. நானே சிம்மேந்திர மத்யமத்தில் கண்ட அட தாளத்தில் இரண்டு அருதி வரும்படியாய் பல்லவி பாடியிருக்கிறேன். இந்த 108 தாளங்களில் எனக்கு முன்னால் பாடியவர்களைக் கேட்டுக் கொள்ளும் வாய்ப்பு எனக்கு அமையவில்லை. பெரும்பாலும் பூர்வாங்கமும் உத்தராங்கமும் கிட்டத்தட்ட ஒரே அளவு வரும்படியாய் அருதியை அமைத்துக் கொள்வேன். முன் சொன்ன சரப நந்தனத்திலேயே அருதிக் கார்வையை ஏழு என்று வைத்துக் கொண்டால் பூர்வாங்கமும் உத்ராங்கமும் 36 அட்சரங்கள் வீதமாய் சமமாய்ப் பிரித்துக் கொள்ளலாம்.
அந்தக் காலத்தில் மனோதர்ம விஷயங்களில் பெண்கள் அதிகம் ஈடுபடுவது அவ்வளவு உசிதமல்ல என்று கருதியிருப்பதாகத் தெரிகிறது. நீங்கள் இது போன்ற பல்லவிகள் பாடிய போது ஏதேனும் விமர்சனம் எழுந்ததா?
எனக்கு முன்னாலேயே பட்டம்மாள் போன்ற கலைஞர்கள் நெருடலான பல்லவிகள் பாடியிருக்கிறார்கள். ’எதற்கு இப்படியெல்லாம் புரியாத தாளங்களில் பாட வேண்டும்’ என்று சிலர் சொன்னதுண்டு. அது நான் பெண் என்பதற்காக சொன்னதாகத் தெரியவில்லை. அப்படிச் சொல்லியிருந்தாலும் அதைப் பொருட்படுத்துவது என் சுபாவமில்லை. எனக்கு விண்வெளி ஆராய்ச்சியைப் பற்றி ஒன்றும் தெரியாது. “எதற்காக இப்படி நேரத்தையும் பணத்தையும் செலவழித்து சந்திரனுக்கு ராக்கெட் அனுப்பவேண்டும்?”, என்று நான் சொன்னால் அதை விஞ்ஞானிகள் பொருட்படுத்துவார்களா? அது மாதிரிதான் நான் இத்தகு விமர்சனங்களை எதிர்கொள்கிறேன்.
ஆனால் ஒரு விஷயம் என்னிடம் கற்பவர்களிடம் நான் சொல்வதுண்டு. பட்டிதொட்டியிலெல்லாம் பேர் வாங்கி கச்சேரி செய்ய வேண்டுமென்றால் இது போன்ற பல்லவிகளில் எல்லாம் அதிகம் பாடாதீர்கள் என்பேன். சாதாரண ஜனங்கள் பார்த்துவிட்டு இதெல்லாம் நமக்குப் புரியாது என்று ஒதுக்கிவிடவும் வாய்ப்புகள் இருக்கிறதே. (சிரிக்கிறார்).
எஸ்.வி.கிருஷ்ணன் என்று ஒரு நல்ல சபா நடத்துனர் இருந்தார். அவர் சபாவில் கச்சேரிகள் கொடுத்தால், ‘இங்கு பல்லவியெல்லாம் பாட வேண்டாம்’ என்று முன்கூட்டியே சொல்லிவிடுவார். ஒருமுறை சம்பிரதாயாவுக்காக காம்போதியில் ஆதி தாளமும் அட தாளமும் வருமாறு ஒரு பல்லவி பாடினேன். அதற்கு அவர் வந்திருந்தார். கேட்டுவிட்டு, “எல்லோரும் நீங்கள் செய்தது பெரிய காரியம் என்றெல்லாம் சொன்னார்கள். எனக்கு அதெல்லாம் ஒன்றும் புரியவில்லை. ஆனால் ஆரம்பத்திலிருந்து கடைசி வரை காம்போதி இருந்தது. அதை நான் ரசித்தேன்”, என்றார். “இதுதான் எனக்குக் கிடைத்த சிறந்த பாராட்டு”, என்று அவரிடம் சொன்னேன். இப்படி எடுத்துக் கொண்டால் பரவாயில்லை. புரியவில்லை என்று மொத்தமாக ஒதுக்கிவிட்டால் என்ன செய்ய?
இன்னொரு வகையில் எனக்கு இதையெல்லாம் சொல்லிக் கொடுப்பதில் கொஞ்சம் தயக்கம் கூட உண்டு. கோர்வைகள் கணக்கு என்று அதற்குள்ளேயே சென்று இசையின் மற்ற அம்சங்களை விட்டுவிடக் கூடாதே என்ற கவலையும் உண்டு. இரண்டையும் விடாமல் உழைப்பவர்களுக்கு தாராளமாகச் சொல்லிக் கொடுக்கலாம். என் மாணவி கே.காயத்ரி அவதானம் போன்ற விஷயங்களில் ஈடுபாட்டுடன் உழைக்கிறாள். ”பார்த்துக் கொள் அம்மா. பெயரைக் கெடுத்துக் கொண்டுவிடாதே”, என்று விளையாட்டாகச் சொல்லுவதுண்டு.
இந்த நேர்காணல் வரிசைக் கிரமமாகச் செல்லாமல் எங்கெங்கோ அலைபாய்ந்துவிட்டது. மீண்டும் உங்கள் இளமைப் பருவத்துக்கு வருவோம். உங்கள் முதல் கச்சேரி நினைவிருக்கிறதா?
சின்ன வயதில் எல்லா இடங்களுக்கும் என்னை என் பாட்டிதான் அழைத்துக் கொண்டு செல்வார்கள். ஏதோ ஒரு சபாவில் (பெயர் நினைவிலில்லை) சைதாப்பேட்டையில் ஒரு போட்டி வைத்திருந்தார்கள். அதில் எனக்குப் பரிசு கிடைத்தது. வீட்டுக்குப் போய்விட்டு சாயங்காலம் பரிசு வாங்குவதற்காக திரும்பி வரவேண்டாம் என்று நாங்கள் அங்கேயே இருந்தோம். அப்போது ஒரு சபா நிர்வாகி, ‘உனக்கு ராகமெல்லாம் பாட வருமா?’, என்று கேட்டார். ‘ஓரளவு பாடுவேன்’, என்றதும் என்னை கச்சேரி செய்யச் சோன்னார். அன்று ஜூனியர் கச்சேரிக்கு வர வேண்டிய பாடகரால் வரமுடியவில்லை என்றதால் என்னைப் பாடச் சொன்னார்கள். கல்யாணி ராகம் பாடியது நினைவில் உள்ளது. எப்படி இருந்திருக்குமென்று தெரியவில்லை. ஆனால் தெரிந்ததை வஞ்சனை இல்லாமல் பாடினேன். அரங்கேற்றம் என்று பத்திரிகை அச்சிட்டு, பெரியவர்களை அழைத்துப் பேசச் சொல்லி எல்லாம் என் முதல் கச்சேரி நடக்கவில்லை. (சிரிக்கிறார்).
அதன் பிறகு தொடர்ந்து வாய்ப்புகள் வந்ததா?
ஓரளவு இருந்தது. சின்னச் சின்ன சபாகளில், கோயில் கச்சேரிகளில் என்று பாடி வந்தேன். திருவள்ளூர் எங்கள் தாத்தா ஊரென்பதால் அங்கு சென்றும் பாடியிருக்கிறேன். டில்லியில் மத்திய அரசு உதவித்தொகை வாங்கப் போனபோது கச்சேரி செய்யும் வாய்ப்பு அமைந்தது. சென்னைக்கு வெளியில் விஜயவாடா போன்ற ஊர்களில் இருந்தும் சில வாய்ப்புகள் வந்தன. முசிறி ஐயர்வாள் சொல்லியும் சில கச்சேரி வாய்ப்புகள் அமைந்தன. லால்குடி போன்ற வித்வான்களும் உற்சாகப்படுத்தி சில கச்சேரிகளுக்குச் சிபாரிசு செய்தனர்.
மியூசிக் அகாடமி போன்ற சபாகளில் எப்போது வாய்ப்பு அமைந்தது?
1960-களிலிருந்து பாடுகிறேன். எம்.எஸ் அம்மா தலைமை வகித்த வருடம் என் கச்சேரியைக் கேட்டுவிட்டு, ‘போகீந்திர சாயினம் அவ்வளவு வேகமாகப் பாடியிருக்க வேண்டாம்’, என்று சொன்னது நினைவுக்கு வருகிறது. நிறையக் கூட்டம் வரும். அந்த ரசிகர்கள் முன்னால் பாடுவதற்கு உற்சாகமாக இருக்கும். கச்சேரிகள் மட்டுமல்ல, அப்போதெல்லாம் அகாடமியில் காலை வேளைகளில் போட்டிகள் நடக்கும். அவற்றையும் பொதுமக்கள் வந்து பார்க்கலாம். சுவாரஸ்யமான அனுபவங்கள் அவை. அகாடமி, தமிழிசைச் சங்கம், இந்தியன் ஃபைன் ஆர்ட்ஸ் போன்ற சில சபைகளில்தான் ஜூனியர் கச்சேரிகள் இருக்கும். அங்கெல்லாம் வாய்ப்புகள் வந்தது. இப்போது போல அந்த நாளில் இள வயதிலேயே சீனியர் கச்சேரி கொடுக்கும் சூழல் இல்லை. (சிரிக்கிறார்).
வாஸ்தவத்தில் அது ஒரு நல்ல மாற்றம்தான். அதைப் பாராட்டத்தான் வேண்டும். எதற்கு சொல்கிறேனென்றால் எங்கள் காலத்தில் அவ்வளவு சீக்கிரமாக ஏணியில் ஏறிவிட முடியாது. வாத்தியார்களும் ‘நன்றாய் பாடுவாள்’ என்று சொல்வார்களே தவிர, இவளைப் போட்டுதான் ஆகவேண்டும் என்று நிர்பந்தமெல்லாம் செய்ய மாட்டார்கள். அகாடமி செகரட்டரியிடம் ஒருமுறை முசிறி ஐயர்வாள், “இவள் பரவாயில்லை. ஓரளவு பாடுவாள். வாய்ப்பிருந்தால் போடுங்கள்,” என்றார். “உங்கள் வாயால் இப்படிச் சொல்லிக் கேட்க இந்தப் பெண் புண்ணியம் செய்திருக்க வேண்டும். ஆனால் கச்சேரி என்றீர்களே — அது நடக்குமா என்று இவள் ஜாதகத்தைப் பார்த்துதான் சொல்ல முடியும்”, என்று சொன்னார். (சிரிக்கிறார்).
பட்டித்தொட்டியெல்லாம் சென்று கச்சேரி செய்தேன் என்று சொல்வதற்கில்லை. ரொம்ப மோசமுமில்லை. ஓரளவு கச்சேரிகள் நடந்தன.
நீங்கள் வளர்ந்து வரும் காலத்தில் வானொலியில் பாடியதும் உங்கள் கச்சேரி வாழ்க்கைக்கு உதவியிருக்குமல்லவா?
நிச்சயமாக! இரண்டு மாதங்களுக்கு ஒருமுறை காண்டிராக்ட் வந்துவிடுமே. அதனால் பிழைத்த எவ்வளவோ வித்வான்கள் உண்டு. நான் முசிறி ஐயர்வாளிடம் சென்ற காலத்திலிருந்து வானொலியில் பாடி வருகிறேன். என் முதல் வானொலி கச்சேரிக்கு ராமநாதபுரம் சந்தசாமிப் பிள்ளை வாசித்தார். “தங்கச்சி! விளக்கப்போட்டதும் சில பேர் உளறிடுவாங்க. நீங்க நல்லாப் பாடிட்டீங்க”, என்று உற்சாகப்படுத்தினார். .
ரேடியோவில் ’ஓ ரங்கசாயி’ பாடியதைக் கேட்டு தெனாலியில் இருந்து சுப்பா ராவ் என்பவர் நுணுக்கி நுணுக்கி போஸ்ட்கார்டில் கடிதம் எழுதியிருந்தார். ஆறு மாதத்துக்கு ஒரு முறை என்னைத் தவறாமல் தெனாலிக்கோ, குண்டூருக்கோ கச்சேரிக்கு அழைத்துவிடுவார். கைக்குழந்தை இருந்தபோது, ‘இந்தமுறை விட்டுவிடுங்கள்’ என்று சொல்லியிருந்தும் அவர் ஏற்கவில்லை. ‘நீ ஒரு மணி நேரம் பாடிக் கச்சேரியை முடித்தால் கூடப் போதும். குழந்தையைப் பார்த்துக் கொள்ள நான் ஏற்பாடு செய்கிறேன்’, என்று வற்புறுத்தி என்னைப் பாட வைத்தார்.
முதலில் B-High கிரேட் கொடுத்தார்கள். இப்போது ஓரளவு நல்ல கிரேட்தான். சிறு வயதிலிருந்தே பாடல்கள் புனைவதாகச் சொன்னீர்கள். எனில் இதுவரை எவ்வளவு பாடல்கள் செய்திருப்பீர்கள்? மியூசிக் அகாடமி கூட உங்களுக்கு வாக்கேயகாரர் விருது வழங்கி கௌரவித்தது நினைவுக்கு வருகிறது. பாடல் புனைவதற்கு என்று பிரத்யேக முறை ஏதேனும் கடைப்பிடிக்கிறீர்களா? அல்லது ஏதேனும் குறிப்பிட்ட சூழலில்தான் பாடல்கள் பிறக்கின்றனவா?
நிறைய என்றால் ஆயிரக் கணக்கில் செய்தேன் என்றெல்லாம் சொல்ல முடியாது. பாடல்கள் வருவதற்கு சூழல் என்றெல்லாம் எதுவும் கிடையாது. நடு ராத்திரியில் தூக்கம் வராத சமயங்களில்கூட பாடல்கள் வருவதுண்டு. நிறைய விளையாட்டாகச் செய்ததுதான். அவற்றில் பல மறந்துகூடப் போய்விட்டன. ஓரளவுக்குத் தேறியதை எழுதி வைத்திருக்கிறேன். யாரோ ஒருவர் தூண்டிவிடுவதாலோ, அல்லது ஒரு கருப்பொருளில் கச்சேரி செய்ய வேண்டுமென்றாலோ அதையொட்டி பாடல்கள் புனைவதுண்டு. உதாரணமாக ‘பஞ்ச கல்யாணி’ என்று ஐந்து கல்யாணிகள் வைத்து ஒருபாடல் செய்யேன் என்று திண்ணியம் வெங்கடராம ஐயரின் மனைவி சொன்னார். அப்படியொரு ராகமாலிகை செய்தேன். வருடா வருடம் இந்தியன் ஃபைன் ஆர்ட்ஸில் ஏதேனும் ராகத்தைப் பற்றி பேசச் சொல்வார்கள். அதில் என் பாடலும் இருக்க வேண்டும் என்று சபா நிர்வாகி கேட்டுக் கொள்வார். அதற்காகச் சில பாடல்கள் செய்ததுண்டு. சில பாடல்களை இப்போது பார்த்தால் இன்னும் நன்றாகச் செய்திருக்கலாமே என்று தோன்றுகிறது. (சிரிக்கிறார்).
நீங்கள் ராக சுதா அரங்கில் ஒரு கச்சேரியில் கஜல் அமைப்பில் ஒரு பாடல் பாடியது எனக்கு நினைவில் இருக்கிறது.
ஆமாம். ‘அந்த நாள் நினைவு வந்ததே’ என்று ஒரு பாடல் கஜல் அமைப்பில் செய்தேன். என்னுடைய விமர்சகர்கள் எல்லாம் வெளியிலில்லை – வீட்டுக்குள்ளேயேதான். (சிரிக்கிறார்). என் பெண் ஒருமுறை, “ஏன் உன் பாட்டில் எல்லாம் ஒரே மாதிரி கடவுளைப் பார்த்து காப்பாத்து காப்பாத்து என்று சொல்வது போலேயே இருக்கிறது? கஜலில் எல்லாம் எவ்வளவு விதவிதமான விஷயங்களைப் பற்றிப் பாடுகிறார்கள்”, என்று சொன்னாள். அவள் சொன்னதற்காக இதைச் செய்தேன். அப்போது காலிஃபோர்னியாவில் சும்மாயிருந்த சமயத்தில் பழைய நினைவுகளை அசைபோட்டுக் கொண்டிருந்தபோது, இதை வைத்தே ஏன் செய்யக்கூடாது என்று தோன்றியது.
கர்நாடக சங்கீதம் என்றால் முழுக்க முழுக்க பக்தி பாடல்கள் என்று இல்லாமல் இந்த மாதிரியும் பாடல்கள் இருக்கலாம் என்பதற்கு ஓர் உதாரணம் உங்கள் பாடல்.
அப்படிப் பார்த்தால் ஜாவளிகள் இருக்கின்றனவே. ஒருசில ஜாவளிகளைக் கூட தமிழில் செய்திருக்கிறேன்.
புதியதாக ஜாவளிகள் செய்திருக்கிறீர்களா?
இல்லையில்லை. பிரபலமான ஜாவளிகளுக்கு தமிழ் வரிகள் போட்டிருக்கிறேன். செம்மங்குடி சீனிவாஸ ஐயர் , “நன்றாக இருக்கிறதே என்று ஜாவளிகளை எல்லாம் தெலுங்கு தேசத்தில் பாடிவிடாதீர்கள்,” என்று சொல்லுவார். சில ஜாவளிகளில் வார்த்தைப் பிரயோகங்கள் சற்று ஆட்சேபிக்கும்படியாகவே இருக்கும். ’மருபாரி தாளலேனுரா’ ஜாவளியை ‘மனமோகன கண்ணா நீ வா’ என்று பக்தி ரசம் வரும்படியாக மாற்றியிருக்கிறேன். சில ஜாவளிகளை சிருங்கார ரசத்தில் அர்த்தம் மாறாமல் மொழிபெயர்ப்பாகவும் செய்திருக்கிறேன்
(’பருலன மாட்ட நம்மவொத்து பிராணநாயகா’ ஜாவளியை ‘வெறும் வம்பு வார்த்தை நம்பலாமோ – பிராணநாயகா’ என்று தமிழ்ப்படுத்தியிருப்பதைப் பாடிக் காண்பிக்கிறார்).
நேர்காணல் தொடங்கி கிட்டத்தட்ட இரண்டு மணி நேரங்களுக்கு நிறைய பேசவும் பாடவும் செய்ததில் உடல் தளர்ந்திருப்பது நன்றாகத் தெரிகிறது. இன்னும் கேட்க நிறைய கேள்விகள் இருந்தாலும் சூழலை எண்ணி கடைசி சில கேள்விகளுக்குச் சென்றுவிட்டேன்.
உங்களுடைய இசைப் பயணத்தைத் திரட்டித் திருப்பிப் பார்த்தால் உங்களுக்கு என்ன தோன்றுகிறது?
உண்மையில் பிரமிப்பாகத்தான் இருக்கிறது. நான் வளர்ந்த சூழலில் எல்லோருக்கும் ஓரளவு பாட்டு பிடிக்குமென்பதால் ‘ஏன் பாடுகிறாய்’ என்று கேட்கவில்லை என்றாலும் பெரிய அளவில் என்னைப் பாடகியாய் கொண்டு வரவேண்டும் என்கிற எண்ணமெல்லாம் யாருக்கிமில்லை. எனக்கேகூட இந்தத் தொழிலுக்கு வேண்டிய சாமர்த்தியமெல்லாம் சுத்தமாக இல்லை. என் கணவர் ஓரளவுக்கு உதவியாய் இருந்தார் என்றாலும் அவருடைய சிவில் இஞ்சினியர் வேலைக்கு மிஞ்சிதானே உதவ முடியும். என் அம்மா அதிக நாட்கள் இருக்கவில்லை. அதனால் குழந்தைகளைப் பார்க்கவோ வீட்டு நிர்வாகத்தைப் பார்க்கவோ அதிகத் துணை இருந்தது என்று சொல்வதற்கில்லை. இதையெல்லாம் மீறியும் சங்கீதத்தைத் தொழிலாக வைத்துக் கொண்டு இத்தனை வருடங்கள் இருக்க முடிந்திருக்கிறது ஆச்சரியம்தான் என்பதற்காகச் சொல்கிறேன். பெரிய கூட்டம், நிறைய பணம் என்றெல்லாம் சம்பாதிக்கவில்லையென்றாலும் என் பாட்டைக் கேட்டவர்கள் மோசமென்று சொல்லாத வகையில்தான் பாடி வருகிறேன் என்று நினைக்கிறேன். (சிரிக்கிறார்). முக்கியமாய் நிறைய வித்வான்களும் விஷயம் தெரிந்தவர்களும் என் சங்கீதத்தை ஒப்புக் கொண்டிருப்பதை நினைத்து எனக்கு திருப்தியாகத்தான் இருக்கிறது.
இவை எல்லாம் சாத்தியமானது என் மாணவர்களால்தான். எனக்கு பாடுவது எவ்வளவு பிடிக்குமோ அதே அளவுக்குச் சொல்லிக் கொடுக்கவும் பிடிக்கும். என்னுடைய பதினைந்தாவது வயதிலிருந்து சொல்லிக் கொடுத்து வருகிறேன். ஒரு கட்டத்தில் என் குழந்தைகள் வேறு சிஷ்யர்கள் வேறு என்கிற வேறுபாடே இல்லாமல் போய்விட்டது. என் பெண் அமெரிக்காவில் இருந்த போது, “நான் இல்லாதது உனக்கு ஒரு பொருட்டாகவே இருக்காதே. நீ எல்லோருடனும் சந்தோஷமாக இருப்பாயே”, என்று கிண்டல் செய்வாள். அது ஒருவகையில் உண்மையும் கூட. இல்லாவிடில் வாழ்க்கை வெறிச்சிட்டிருக்கும்.
நீங்கள் கேட்பதற்கு முன்னர் நானே சொல்லிவிடுகிறேன். பட்டங்கள், விருதுகள் எல்லாம் கொடுத்தால் சந்தோஷமாகத்தான் இருக்கிறதென்பதை மறுக்கவில்லை. அதற்காக அந்தப் பட்டங்கள் கிடைக்காது போனால் நிச்சயம் வருத்தமுமில்லை.
என் வாழ்க்கையின் பொற்காலம் என்று நான் கருதுவது திண்ணியம் வெங்கடராம ஐயர், முசிறி ஐயர்வாள், செம்மங்குடி சீனிவாஸ ஐயர் போன்றவர்களிடம் கற்ற காலத்தைத்தான். அவர்களும் வள்ளல்களாக வாரி வாரி வழங்கினார்கள். ஒரு மாணவியாக என் நேரத்தை வீணாக்கவில்லை என்பதையும் நான் பெரியவர்களிடம் கற்றதை வீணாக்கவில்லை என்பதையும் நினைக்கும்போது என் வாழ்க்கை எனக்கு நிறைவாகத்தான் தெரிகிறது.
மிக அழகாகச் சொன்னீர்கள். இவ்வளவு நேரம் என்னுடன் பேசியதற்கு மிக்க நன்றி.
நன்றி
(இந்த நேர்காணல் சென்ற வருடம் கனலி இதழில் வெளியானது)
பட்டம்மாள் என்றதும் அவர் பாடிய எத்தனையோ தீட்சிதர் கீர்த்தனைகள் நினைவுக்கு வரக்கூடும். தீட்சிதரை தவிர்த்துப் பார்த்தால் பல தியாகராஜர் பாடல்கள், பாபநாசம் சிவன் பாடல்கள், கோபாலகிருஷ்ண பாரதி, சுத்தானந்த பாரதி பாடல்கள் பலவற்றை அவர் தனதாக்கிக் கொண்டதை உணர முடியும்?
ஆனால் ஷ்யாமா சாஸ்திரி பாடல்கள்? அவற்றை மட்டும் பாடாமல் இருந்திருப்பாரா என்ன? மற்ற பாடல்களின் ஜொலிப்பில் கொஞ்சம் பட்டம்மாள் பாடிய ஷ்யாமா சாஸ்திரி பாடல்களின் மேல் நிழல்தட்டியிருக்க வேண்டும்.
சில மாதங்களுக்கு முன்னால் ஒரு நண்பர் எனக்கு ஒரு கச்சேரி பதிவை அனுப்பி வைத்தார். அந்தப் பதிவில், ‘கருணாநிதி இலலோ’ என்கிற தோடி கிருதி இடம்பெற்றிருந்தது.
கேட்க ஆரம்பித்ததும் சுழலில் சிக்கிக் கொண்டேன். சுழற்சியை கை நிறுத்தினாலும் பல வாரங்களுக்கு அந்த தோடி மனத்தில் அலையடித்துக் கொண்டே இருந்தது.
ஷ்யாமா சாஸ்திரியின் வரிகளை அலசிப் பார்த்தால், கிட்டத்தட்ட ஒரே விஷயத்தைதான் அவர் பல பாடல்களில் சொல்லியிருக்கிறார் என்று புலப்படும். விஷயம் என்று சொல்வதை விட வார்த்தைகள் என்று சொல்வது பொருத்தம். ஒரே வார்த்தைகள்தான் – ஆனால் சொல்லும் விஷயங்கள் வேறு வேறல்லவா? உதாரணமாய் மாயம்மாவை முதல் வார்த்தையாக்கி வடித்திருக்கும் நாட்டைகுறிஞ்சி ராகக் கிருதியும், ஆஹிரி ராகக் கிருதியும் கிழக்கும் மேற்குமல்லவா?
‘கருணாநிதி இலலோ’-விலும் வழக்கமான அம்மா/பிள்ளை கொஞ்சல்/கெஞ்சல்தான் என்றாலும் வடித்திருக்கும் விதத்தில் விரிந்து பரவும் தனித்துவம்.
திஸ்ரத்தில் நடந்து வரும் மத்தகத்தின் கம்பீரம் என்றால் சரணத்தில் நிரவல் குழந்தையின் தீண்டல்.
‘கோமள மிருது பாஷிணி – அம்பா’
அம்மா! எவ்வளவு அழகு நீ! மிருதுவான உன் குரலில் எத்தனை இனிமை.
நிரவலைக் கேட்கக் கேட்க பிஞ்சு விரல்கள் தாயின் தலை கோதி, தாய் மகனைக் கொஞ்சும் கொஞ்சல்களை எல்லாம் மகன் தாய்க்குச் சொல்லும் மிருது வருடல்கள்!
இது மீளாச் சுழற்சி என்றது சரிதானே!
இனி பட்டம்மாள் என்றதும் ‘மாமவ பட்டாபிராம’, ‘ரக்ஷபேட்டரே’ நினைவுக்கு வருவது போலவே ‘கருணாநிதி இலலோ’-வும் நினைவுக்கு வரும்.
என்ன கேட்கப் போகிறீர்கள் என்று புரியாமல் இல்லை. பதிவு எங்கே என்றுதானே கேட்கிறீர்கள்.
மகாவிதுஷியின் பிறந்த நாளில் – யாம் பெற்ற இன்பம், பெருக இவ்வையகமும்.
நான் இணையத்தில் எழுதத் தொடங்கியவன். இணையம் கொடுக்கும் கட்டற்ற சுதந்தரத்தினால் எழுதும் பொருளை என் திருப்திக்கு ஏற்ப எழுதிப் பழகியவன். நான் இணையத்தில் எழுதத் தொடங்கி சில ஆண்டுகள் கழித்து ஒரு நூல் எழுதும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. நான் எழுதி அச்சில் வெளியான முதல் ஆக்கமே நூல்தான். நூல் என்பதால், அதிலும் எனக்கு முழு சுதந்திரம் இருந்தது.
2009-க்கு பிறகே அச்சு இதழ்களில் எழுதும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. அச்சில் வெளியான என் எழுத்துக்கள் பெரும்பாலும் கேட்ட சில நாட்களுக்குள், குறிப்பிட்ட வார்த்தை வரம்பை மீறாமல் எழுதப்பட்டவை என்பதால் இந்தக் கட்டுரைகளை நான் அதிகம் பொருட்படுத்தாமல் இருந்தேன்.
நண்பர் பரிசல் செந்தில்நாதன் சில ஆண்டுகளாகவே இசை ஆளுமைகளைப் பற்றி புத்தகம் ஒன்றை வெளியிட என்னிடம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். அவர் கேட்கும் போதெல்லாம், இந்தக் கட்டுரைகளை விரிவாக்கி, இதில் உள்ள ஆளுமைகளைப் பற்றிய (ஓரளவுக்காவது) முழுமையான சித்திரம் தோன்றும்படி எழுத வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொள்வேன்.
இசையாளுமைகளை ஆராயும் போது, இசைப் பதிவுகளைக் கேட்பதற்கும், கேட்ட இசையைப் பற்றி விவாதிப்பதற்குமே பல மாதங்கள் (ஆண்டுகள்!) எடுக்கும் என்ற நிலையில், ஒருவரில் வாழ்நாளில் ஒரு சில ஆளுமைகளைப் பற்றி மட்டுமே முழுமையான நூலாக்குவது சாத்தியம் என்பதை உணர எனக்கு இருபதாண்டுகள் தேவைப்பட்டிருக்கிறது.
இந்த நூலில் இடம்பெறும் கட்டுரைகளில் உள்ள ஆளுமைகளில் சிலரைத் தவிர பலரைப் பற்றி தமிழில் அதிகம் பதிவுகள் இல்லை. அதிலும் இசைத் துறையில் கலைஞர்களாக அல்லாது, வாத்தியங்கள் வடிக்கும் வினைஞர்களாக இருப்பவர்கள் பற்றி பதிவுகள் மிகவும் குறைவு. அதனாலேயே முழுமையாக இல்லாவிடினும், குறுக்குவெட்டுத் தோற்றமாகவாவது இந்தப் பதிவுகளை நூலாக்கலாம் என்று தோன்றியது.
இந்தக் கட்டுரைகளை என்னிடம் கேட்டு, சலிக்காமல் தொடர்ந்து நினைவூட்டிப் பெற்ற இணைய/அச்சுப் பத்திரிகை நண்பர்கள் அனைவருக்கும் என் நெஞ்சார்ந்த நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.
நான் எழுதத் தொடங்கிய காலத்தில் வெளியான கட்டுரைகளை இன்று படிக்கும்போது, சற்றே சிறுபிள்ளைத்தனமாகத் தெரிகிறது. அவற்றை எழுதிய காலத்தில் நான் நிஜமாகவே சிறுபிள்ளைதானே! அதனால் அப்படியே இருக்கட்டும் என்று விட்டுவிட்டேன்.
கட்டுரைகளில் ஏதும் குறையிருந்தால் தயங்காமல் சுட்டுங்கள். திருத்திக் கொள்ளக் காத்திருக்கிறேன். கட்டுரைகள் உங்களுக்குப் பிடித்திருப்பின் அதற்குக் காரணமான ஆளுமையை நெஞ்சார வாழ்த்துங்கள்.
1990-களில் கர்நாடக இசையின் பால் ஈர்க்கப்பட்ட எனக்கு சங்கீத கலாநிதி ஏ.கே.சி. நடராஜனின் அறிமுகம் தொலைகாட்சியில் ஒலிபரப்பான நேர்காணல் மூலம் கிடைத்தது. அந்த நேர்காணலிலும் அதன் பின் பல இடங்களிலும் அவர்,
இதை நான் முதன்முதலில் கேட்ட போது, அவர் என்னமோ குறுக்கு வழியில் மேலே வந்துவிட்டதாய் முதிர்ச்சியற்ற பதின்பருவத்தின் என் மனத்துக்குப்பட்டது. அவர் வாசிப்பின் விசேஷத்தை நான் உணர்ந்து கொள்ள வேண்டுமென்பதற்காகவே ஜெர்மனியில் இருந்து பீட்டர் ஷ்குல்ட்ஸ் என்பவரை நான் பயின்ற அமெரிக்க பல்கலைகழகத்துக்கு விதி அனுப்பியது.
நான் பொறியியலில் முதுகலை பயின்ற போது கேரளத்தைச் சேர்ந்த வாசுதேவன் என்பவர் பல்கலைகழகத்தில் முனைவர் பட்டம் முடித்துவிட்டுப் பணியாற்றி வந்தார். அவர் சங்கீத கலாநிதி என்.ரமணியின் சீடர். சங்கீத ஈடுபாட்டினால் என்னை அவ்வப்போது வீட்டுக்கு அழைத்து உணவளித்து சங்கீதத்தைப் பற்றி பேசுவார். அவருக்கு ஆழ்ந்த ஞானம் இருந்தது என்ற சொல்லமுடியாவிடினும் நிறைய ஆர்வம் இருந்தது. ஒருநாள் அவர் வீட்டுக்குச் சென்ற போது பீட்டரும் அங்கு இருந்தார். வாசுதேவன் வேலை பார்த்த பிரிவில் பீட்டர் ஆராய்ச்சி மாணவர். ஜெர்மனியிலிருந்து வந்திருந்த பீட்டர் வேதியியலில் ஆராய்ச்சிக்காக அமெரிக்கா வந்திருந்தார். முறைப்படி மேற்கத்திய செவ்வியலிசை கற்றவர் அவர்.
எங்கள் அரட்டை மேற்கத்திய வாத்தியங்களில் கர்நாடக இசையைப் பற்றி திரும்பியதும், என் சேகரத்தில் நிறைய மேண்டலின் பதிவுகளும், சாக்ஸ்ஃபோன் பதிவுகளும் இருப்பதைச் சொன்னேன். சற்றும் எதிர்பார்க்காதபடி, “கிளாரினெட்டில் கர்நாடக இசைப் பதிவுகள் இருக்கின்றனவா?”, என்று கேட்டார் பீட்டர். வாசுதேவனிடம் ஒரே ஒரு ஒலிநாடா இருந்தது. அதிலிருந்து நவரச கன்னடவில் ‘நினுவினா’ பாடலை ஒலிக்கவிட்டார். கர்நாடக சங்கீதத்த்தில் அதிகப் பரிச்சியம் இல்லாதவர்களைக் கூட அந்தப் பாடலின் துள்ளலான காலபிரமாணமும், அனுபல்லவியில் சுருள் சுருளாய் அலையடிக்கும் அடுக்குச் சங்கதிகளும் எளிதில் ஈர்த்துவிடும்.
நான் பீட்டரை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். நான் நினைத்த சங்கதிகள் பீட்டரிடம் பெரிய சலனத்தை எற்படுத்தவில்லை. நான்காம் கால உருட்டுச் சங்கதிகள் முடிந்ததும் வந்த ஒரு சங்கதிக்கு பீட்டர் துள்ளிக் குதித்தார். வாசுதேவனை மீண்டும் ஒருமுறை அந்தச் சங்கதியை போடச் சொன்னார். அந்தச் சங்கதியில் ஒரு ஜாரு பிரயோகத்தை ஏகேசி வாசித்திருந்தார். (ஜாரு என்பது ஒரு ஸ்வரத்திலிருந்து அதற்கு தொலைவான ஸ்வரத்தை வழுக்கிக் கொண்டு இணைக்கும் கமகம் எனலாம்).
மூன்று நான்கு முறை நாங்கள் அந்தச் சங்கதியைக் கேட்டபின்னும் பீட்டருக்கு ஆச்சரியமடங்கவில்லை. அனுபல்லவியோடு அந்தப் பாடலை வாசுதேவன் நிறுத்தினார். பீட்டர் ஓரளவு நிதானத்துக்கு வந்ததும், “இது எப்படி கிளாரினெட்டில் சாத்தியம்?”, என்று கேட்டார். எங்களுக்கு அவர் என்ன கேட்கிறார் என்றே விளங்கவில்லை.
இது நடந்த இருமாதங்கள் கழித்து ஒரு மதிய வேளையில் பல்கலைகழக உணவு விடுதியில் பீட்டரை சந்தித்தேன். என்னைப் பார்த்ததும் உற்சாகமாய் ஓடி வந்து, “உங்க ஆள் பெரிய ஜீனியஸ்!”, என்றார்.
எங்கள் சந்திப்பு நடந்த சில வாரங்களில் ஏகேசி நடராஜன் காலிஃபோர்னியாவுக்கு வந்து வாசிக்கவுள்ளதை அறிந்து பீட்டர் (கிட்டத்தட்ட ஆயிரம் மைல்கள் விமானப் பயணம்) அங்கு சென்றுள்ளார். கச்சேரி முடிந்ததும் ஏகேசி-யுடன் பேசியிருக்கிறார்.
”ஜீனியஸுக்கு அறிவைவிட அறியாமைதான் உதவி செய்யும்”, என்று தோன்றுகிறது என்றார் பீட்டர்.
நான் புரியாமல் விழிப்பதைப் பார்த்து அவரே விளக்கினார்.
“எங்கள் ஊரில் நாங்கள் வாத்தியத் தேர்ச்சி பெறுவது போல கிளரினெட்டை ஏகேசி கற்றிருந்தாரெனில் உங்களுக்கு ஒரு ஜீனியஸ் கிடைத்திருக்கமாட்டார். வாத்தியத்தின் எல்லைகளில் அவரை ‘அறிவு’ நிறுத்தியிருக்கும். அவர் கற்ற வாய்ப்பாட்டும் நாகஸ்வரமும் அவருக்கு சங்கீதத்தைக் காட்டியிருக்கின்றன. எவையெல்லாம் வாத்தியத்தில் வராதோ அதையெல்லாம் வரவழைக்க வாத்தியத்தை என்ன செய்யலாம் என்பதை நோக்கி அறியாமைதான் செலுத்தமுடியும். கிளாரினெட்டில் தவிர்க்க முடியாத சில விசைகளைத் தவிர மற்றதை நீக்கிவிட்டு, நாகஸ்வரத்தைப் போலவே துளைகளில் விரலடியாகவும், ஊதுகின்ற உத்தியைக் கைவரப்பெற்றும் கர்நாடகசங்கீத நுட்பங்களை முழுமையாக அவரால் கொண்டு வர முடிந்திருக்கிறது”, என்று பீட்டர் சொன்னது பொறியிலடித்தது போல இருந்தது.
ஒரு பெரிய கலைஞர் தன்னடக்கமாய் நேர்காணலில் சொன்ன வாக்கியத்தைத் தவறாகப் புரிந்து கொண்டு எவ்வளவு இழந்திருக்கிறேன் என்று எனக்குப் புரிய ஆரம்பித்தது. அதன்பின் கவனித்து கேட்டபோதுதான் வழமையான கிளாரினெட்டை எப்படி அமைப்பிலும், நாதத்திலும் கிட்டத்தட்ட நாகஸ்வரமாகவே ஏகேசி மாற்றியிருக்கிறார் என்று விளங்கியது.
கலை வரலாற்றில் திரும்பத் திரும்பக் கிடைக்கும் செய்தியொன்றுள்ளது. ஒவ்வொரு கலைஞனுக்கு முன்னாலும் இரு வழிகள் உண்டு. ஒன்று எளிதில் கடக்கக்கூடிய, வாழும் காலத்தில் ஓரளவுக்கு (அதிர்ஷ்டமிருந்தால் பெரிய அளவுக்கு) பெயரும் புகழும் அளிக்கக் கூடிய பாதை. இன்னொன்று சங்கீதத்தின் எல்லைகளை விஸ்தரிக்கக் கூடிய கடினமான, வாழும் காலத்தில் பல சமயம் அதிகம் கண்டுகொள்ளப்படாத பாதை.
வித்வான் ஏகேசி நடராஜன் இரண்டாம் பாதையைத் தேர்ந்து எடுத்தவர் என்பதை பீட்டர் கணப்பொழுதில் உணர்ந்துவிட்டார். இந்திய இசைச் சூழல் இன்னும் அதை உணரும் கணத்துக்காய் காத்துக் கொண்டிருக்கிறது.
பரிவாதினி வழங்கும் 2021-ம் ஆண்டுக்கான பர்லாந்து விருதை அறிவிப்பதில் பெருமகிழ்ச்சி அடைகிறேன்.
2013-ல் தொடங்கி மிருதங்கம்/கடம்/வீணை/கஞ்சிரா/நாகஸ்வரம் செய்வதில் நிபுணத்துவம் பெற்ற வினைஞர்களை இதுவரை கௌரவித்துள்ளோம். இந்த ஆண்டு ஒரு வித்தியாசமான வினைஞருக்கு இந்த விருதையளிப்பதில் பரிவாதினி பெருமையடைகிறது.
நாகஸ்வர இசைக்கு நாகஸ்வரம் எவ்வளவு முக்கியமோ அதே அளவு முக்கியம் வாய்ந்த அங்கம் சீவளி எனப்படும் நறுக்கிற்கும் உண்டு. பார்க்கச் சாதாரணமாய் தோன்றும் ஓலை போன்ற சீவாளிகளின் தயாரிப்புக்குப் பின்னால் பெரும் உழைப்பு புதைந்துள்ளது. வரும் நாட்களில் இதைப் பற்றி விவரமாக எழுதுகிறேன்.
இந்த ஆண்டு விருது பெரும் திருவாவடுதுறையைச் சேர்ந்த சீவாளி வினைஞர் முத்துராமனுக்கு வாழ்த்துக்கள்.
கொரோனா தொற்றின் இரண்டாவது அலை கோர தாண்டவம் ஆடத் தொடங்குவதற்கு முன் காருகுறிச்சியாரின் நூற்றாண்டைக் கொண்டாடுவதைப் பற்றி எனக்குப் பல கனவுகள் இருந்தன. அவற்றில் ஒன்று, இந்த வருடம் தென்னிந்தியாவில் பொருளாதார நிலையில்பின் தங்கிய நூறு மாணவர்களுக்கு காருகுறிச்சியாரின் நாகஸ்வரம் வழங்க வேண்டும் என்பது.
அதற்கான அறிவிப்பை நான் சமூக வலைத்தளங்களில் வெளியிட்டு நிதியளிக்க விண்ணப்பித்தது உங்களுக்கு நினைவில் இருக்கலாம். கேட்ட சில வாரங்களில் நிறையவே நன்கொடை கிடைத்தது. கிட்டத்தட்ட 40 நாகஸ்வரங்கள் வாங்குவதற்கான நிதி திரள்வதற்கும் கரோனாவின் இரண்டாம் அலை உச்சம் பெருவதற்கும் சரியாக இருந்தது.
பல பேரின் வாழ்வாதாரமே பாதிக்கப்பட்ட போது காருகுற்ச்சியாரின் நூற்றாண்டை கொஞ்சம் மறந்துவிட்டு பெருந்தொற்றால் வாழ்வாதாரம் வாசிக்கப்பட்ட கலைஞர்களுக்கு நிதி திரட்டுவதில் அவனம் செலுத்த வேண்டியிருந்தது. பொதுச் சூழல், பணிச் சூழல், குடும்ப சூழல் அனைத்திலும் குழப்பம் நிலவிய நிலையில் காருகுறிச்சியாரின் நூற்றாண்டு திட்டங்கள் அனைத்தும் மறந்தே போயின.
சில வாரங்களுக்கு முன் சங்கீத வித்வத் சபையிலிருந்து காருகுற்ச்சியாரைப் பற்றி உரை ஒன்று நிகழ்த்த அழைப்பு வந்ததும்தான் பழைய நினைவுகள் மனத்தின் ஆழங்களிலிருந்து மீண்டு எழுந்தன. ஏற்கெனவே திரண்டிருந்த 40 நாயனங்களுக்கான நிதியும் நினைவுக்கு வந்தது. ஏப்ரல் மாதத்தில் நூற்றாண்டு முடிவதற்குள் நூறு நாயனங்களுக்கான நிதியை திரட்ட முடியாவிடினும், இது வரை வந்த பணத்திற்காவது நாகஸ்வரம் வாங்கியளிக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது.
நண்பர் Swamimalai Saravanan நரசிங்கம்பேட்டையில் ஆசாரியுடன் பேசி முதல் கட்டமாய் இருபது நாகஸ்வரங்கள் செய்ய ஏற்பாடு செய்தார். அவற்றை டிசம்பரில் அளிக்கலாம் என்று திட்டமிட்டோம். நரசிங்கம்பேட்டை நாயங்கள் உலக்ப் பிரசித்தம் என்றாலும் அவற்றை நுணுக்கமாக ஒரு கலைஞர் பரிசோதித்துப் பார்த்து துல்லியத்தை உறுதி செய்த பின் மாணவர்களுக்குக் கொடுப்பதுதான் சரியாக இருக்கும் என்று சரவணன் கூறினார். கூறியதோடு நில்லாமல் நேற்று வித்வான் Prakash Ilayaraja -வுடன் நரசிங்கம்பேட்டை சென்று அத்தனை நாகஸ்வரங்களையும் சரிபார்த்திருக்கிறார்.
நேற்றிரவு படங்களும் சில விடியோ பதிவுகளும் அனுப்பியிருந்தார். பிரகாஷ் இளையராஜா நரசிங்கம்பேட்டையில் அமர்ந்தபடி வாசித்த மோகனத்தைக் கேட்ட போது என்னுள் அடக்கமுடியாமல் உணர்ச்சிப் பெருக்கு ஏற்பட்டது.
காருகுற்ச்சியாரின் பெயரில் அந்த நாயனம் இன்னமொரு நூற்றாண்டு ஒலிக்கும் என்று உள்ளுக்குள் ஒரு கூவல் எழுந்தது.
பி.கு: நாற்பதை நூறாக்க நீங்கள் உதவ நினைத்தால் பரிவாதினி வங்கிக் கணக்குக்கு உங்கள் நன்கொடையை அனுப்பலாம்.
நான் எழுத ஆரம்பித்து தொடர முடியாமல் பதிவை அழிப்பது என்பது இரு ஆளுமைகளைப் பற்றி எழுதும் போது நிறைய நடந்ததுண்டு. ஒருவர் சங்கீத வாணி எம்.எல்.வசந்தகுமாரி. இரண்டாமவர் நான் அருகிலிருந்து தரிசித்த மேதமைக்குச் சொந்தக்காரர் எச்.எம்.வி.ரகு சார்.
இருவரைப் பற்றி எழுதும் போதும் என்ன எழுதினாலும் சொல்ல நினைப்பதை சொல்ல முடியாத பாரம் அழுத்தி எழுதவிடாமல் செய்துவிடும்.
ஓராண்டுக்கு முன் நான் ரசித்த இசைப்பதிவுகள் என்கிற வரிசையில் பத்து இசைப்பதிவுகளைப் பற்றி நாளுக்கொன்றாய் எழுதத் தொடங்கினேன். அந்தத் தொடரில் பத்து பதிவுகளைப் பற்றி எழுத எண்ணியிருந்தேன். அதில் நிச்சயம் எழுத வேண்டும் என்று நான் முதலில் நினைத்த பதிவு ரகு சார் இசையமைப்பில் எம்.எல்.வி அம்மா பாடிய பதிவைத்தான். ஒவ்வொரு நாளும் முயன்று, நாளை பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்று தள்ளிப் போட்டு, ஒன்பது நாட்கள் வேறு இசைப்பதிவுகளைப் பற்றித்தான் எழுத முடிந்தது.
கார்வையில் முடியாத ராக சஞ்சாரமாய் அந்த எழுதாத பத்தாவது பதிவு பல மாதங்களாய் அலைகழித்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறது.
கடந்த சில மாதங்களில், மேதை பாலமுரளிகிருஷ்ணாவின் பிறந்த நாள், ரகு சாரின் பிறந்த நாள் என்று சாக்கிட்டு எச்.எம்.வி.ரகு அவர்களைப் பற்றி சில பதிவுகள் எழுதிய (அசட்டு?) தைரியத்தில், எம்.எல்.வி அம்மாவின் நினைவு நாளில் அந்தப் பத்தாவது பதிவை எழுதத் துணிகிறேன்.
ஸரஸ்வதி ஸ்டோர்ஸ் வெளியீட்டில் ‘பம்பை பாலகனே’ என்கிற பெயரில் 1970-களின் தொடக்கத்தில் ஒரு கிராமஃபோன் ரிக்கார்ட் வெளியானது. அதில் குன்னக்குடி வைத்தியநாதன், ’பள்ளிக்கட்டு சபரிமலைக்கு’ புகழ் வீரமணி போன்றவர்கள் இசையமைத்துள்ளனர். போட்டி நிறுவனம் எச்.எம்.வி-யில் வேலைபார்த்து இசைப்பதிவாளராக ரகு சார் பெரும் பெயர் ஈட்டியிருந்தாலும், அவர் இசையறிவை அறிந்து இசையமைப்பாளராக வாய்ப்பளித்தது ஸரஸ்வதி ஸ்டோர்ஸ்தான். ரகு ஸார் இசையமைத்து பி.சுசீலா பாடிய முருகன் பக்தி பாடல்கள் (தவமிருந்தாலும் கிடைக்காதது நிம்மதி முதலியவை) நல்ல வரவேற்பைப் பெற்றிருந்த நிலையில் இந்தப் பதிவிலும் ரகு சாரின் பாடல்கள் இருக்க வேண்டும் என்பது ஸரஸ்வதி ஸ்டோர்ஸ் கண்ணன் நினைத்ததில் ஆச்சர்யமில்லை.
”நல்ல ராகங்களில், எல்லோருக்கும் போய் சேரும்படியாய் இந்த மெட்டுகள் இருகக்ட்டும்”, என்று கண்ணன் ரகு சாரிடம் சொன்னாராம்.
எல்லோருக்கும் போய் சேரும்படியான ராகங்கள் என்றால் – கல்யாணி,மோகனம், சிந்துபைரவி, ரேவதி, சிவரஞ்சனி – என்று தேர்வு செய்திருப்பார் என்று நினைத்தால் உங்களுக்கு ரகு சாரைத் தெரியவில்லை என்று அர்த்தம்.
அவர் தேர்வு செய்த ராகங்கள் காவதி, கோசலம், காங்கேயபூஷணி! (கதையல்ல – நிஜம்!)
அந்த மூன்றில் முதலிரண்டைப் பாடியவர் எம்.எல்.வி அம்மா.
இசையமைத்தவரும் பாடியவரும் சங்கீத கலாநிதி ஜி.என்.பாலசுப்ரமண்யத்தின் சீடர்கள். அவர்கள் இணையும் போது, அவர்கள் குருநாதர் கர்நாடக இசையுலகுக்கு அறிமுகப்படுத்திய காவதியில் பாடலமைந்ததைப் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.
(மலையேறி வருவோர்க்கு – என்ற வார்த்தைகளுக்கு மான்குட்டித் துள்ளலில் மலையேறிக் காட்டும் சங்கதிகள் மனத்தில் தோன்றினாலும் அவற்றை அழிச்சாட்டியமாய் விலக்கி பதிவைத் தொடர்கிறேன்)
காவதி சரி; கோசலம்?
ரகு சாரை தூக்கத்தில் எழுப்பி, ;ஒரு ராகம் பாடுங்களேன்’, என்றால் திய்வமணியையோ, காந்தாமணியையோ பாடுபவர். அவர் கோசலத்தில் அமைத்ததில் எந்த வியப்புமில்லை. ஆனால், எம்.எல்.வி அம்மா விவாதி ராகங்களும் கச்சேரிகளில் பாடியிருக்கிறார் என்றாலும் அவற்றை அவருடைய முதல் தேர்வுகள் என்று சொல்வதற்கில்லை. பக்திப் பாடல் கோசலத்தில் என்பதை அவர் எப்படி எதிர்கொண்டிருப்பார்?
இந்தக் கேள்வியை ஒருநாள் அவர் ரமண கேந்திரத்தில் அவர் அறையில் சமைத்துக் கொண்டிருந்த போது கேட்டேன்.
“பாடினது வசந்தி அக்கா இல்லையா? கோசலமா இருந்தா என்ன? கல்யாணியா இருந்தா என்ன? அவர் பாடறதுக்குக் கேட்கணுமா?’, என்று எதையோ சொல்ல முயன்று உணர்ச்சிப் பெருக்கில் கண்ணீர் விட ஆரம்பித்துவிட்டார் ரகு சார்.
உணர்ச்சிப்பெருக்கு அடங்கியதும், “நான் அப்போது கிராமஃபோன் கம்பெனியில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாலும், கச்சேரிகளும் செய்துகொண்டிருந்தேன். ஒருநாள் மாலை கச்சேரியில் கோசலம் பாடி, கோடீஸ்வர ஐயரின் ‘கா குஹா’ பாடினேன். அன்று இரவே கண்ணன் வீட்டுக்கு வந்து இந்தப் பதிவைப் பற்றிச் சொல்லிவிட்டு பூவை செங்குட்டுவனின் பாடல் வரிகளையும் கொடுத்துவிட்டுப் போனார். கச்சேரியின் தாக்கம் தொடர்ந்ததால் இந்தப் பாடலை கோசலத்தில் அமைத்தேன்.
என் குரலிலேயே அந்தப் பாடலை பதிவு செய்து வசந்தி அக்காவுக்கு அனுப்பி வைத்தேன். அடுத்த நாள் காலையிலேயே பதிவுக்கு ஏற்பாடாகியிருந்தது. அவர் வந்ததும் ‘பாட்டைக் கேட்டீர்களா?’, என்று ஆவலுடன் கேட்டேன். ‘கேட்டேன் ரகு’ என்று அவர் இழுத்த விதத்திலேயே அவருக்குக் கேட்க நேரமிருந்திருக்கவில்லை என்று புரிந்து கொண்டேன்.
‘இதற்கு பின்னணி இசையெல்லாம் உண்டல்லவா?’, என்று கேட்டார். நான் ஆமாமென்று தலையசைத்தேன்.
”நீ அவர்களுக்கு சொல்லிக் கொடுப்பாயல்லவா? அதை நானும் கேட்கிறேன்”, என்றார்.
அவர்களுக்கு நான் ஏற்கெனவே சொல்லி இருந்தாலும் இன்னொருமுறை எம்.எல்.வி அம்மாவின் முன் வாத்தியக் கலைஞர்களுக்குப் பாடிக் காண்பித்தேன்.
ஒரே ஒருமுறை அதைக் கேட்டவர், “டேக் போயிடலாம் ரகு”, என்றுவிட்டார். ஒரே தவணையில் பாடல் பதிவை முடித்துவிட்டோம். சங்கதிகள் எல்லாம் நான் போட்டிருந்தேன் என்றாலும், அவர் சாரீரத்துக்கே உரிய ஜொலிஜொலிப்பில்தான் அவை மிளிர்ந்தன என்பதில் எந்தச் சந்தேகமுமில்லை. அவர் மேதை என்பது சொல்லித் தெரிய வேண்டியதில்லை என்றாலும் அத்தனை வேகமாய் கற்பூரம் போல அவர் கிரகித்துக் கொண்டதை இப்போது நினைத்தாலும் புளகாங்கிதம் ஏற்படுகிறது”, என்று மீண்டும் தழுதழுக்க ஆரம்பித்துவிட்டார் ரகு சார்.
2015-ல் முதன் முறையாக நான் சபரிமலை யாத்திரைக்குச் சென்றேன். மிகவும் சஞ்சலமான காலகட்டத்தில் ஏனோ அங்கு சென்று வந்தால் ஆறுதலாய் இருக்கும் என்று தோன்றியது. எதைத் தேடிச் சென்றேன் என்று தெரியாமல் ஆனால் எனக்கு வேண்டியது கிடைக்கும் என்கிற உள்ளுணர்வில் சென்ற பயணமது.
பதினெட்டு படிகள் ஏறி, குழுமியிருந்த பக்தர்களுக்கு இடையில் முண்டியடித்துக் கொண்டு முதல் முறை, இரண்டாம் முறை, மூன்றாம் முறை என்று ஐயப்பனைப் பார்த்தது மனதுக்கு இதமாக இருந்தாலும் நான் தேடி வந்த பொருள் சிக்காததைப் போலவே எனக்குத் தோன்றிக் கொண்டிருந்தது.
கொடிக்கம்பத்துக்கு அருகில் உட்கார்ந்து கொண்டிருந்த போது ஒலிப்பெருக்கியில் நாகஸ்வரத்தில் கல்யாணி ராகம் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது.
பதநீதப
மபதநீதப
கமபதநீதப
என்று பஞ்சமத்தை மையமாக்கி காந்தாரத்திலிருந்து நிஷாதம் வரை சுற்றிச் சுற்றி ஒலித்த அந்த சஞ்சாரங்கள் மனத்தில் ஒட்டிக் கொண்டன.
கோயிலைவிட்டுக் கிளம்பி அறைக்குச் சென்ற பின்னும் கூட அந்த சஞ்சாரங்கள் மனத்துக்குள் அலையடித்துக் கொண்டே இருந்தன. ஏதோ ஒருகணப்பொழுதில் ஒலித்துக் கொண்டிருந்த ஸ்வரக் கோவைகளில் ஷட்ஸ்ருதி ரிஷபம் சேர்ந்து கொண்டு பளீரென்று மின்னல் வெட்டியது.
கல்யாணி கோசலமாய் மாறியது.
செலுத்தப்பட்டவன் போல நான் என் கைப்பேசியை இயக்கினேன். யுடியூபைத் திறந்து ‘கண்கண்ட தெய்வம்’ பாடலை ஒலிக்கவிட்டேன்.
என் மனம் கல்யாணியிலிருந்து கோசலத்துக்கு தாவியது என்பதால் கோசலம் என்னமோ கல்யாணிக்கு உடன்பிறந்த ராகம் என்று நினைத்துவிட வேண்டாம். மருந்துக்கும் கல்யாணி சாயல் தெரியாமல் ஒவ்வொரு துளியிலும் கோசலம் தனித்துவமாகவே ஒலிக்கக்கூடுமென்பதற்கு இந்தப் பாடலைத் தாண்டி எங்கும் செல்ல வேண்டியதில்லை.
முன்னோட்ட இசையைத் தாண்டி பல்லவியைக் கேட்கும் போது என் மனத்தில் அமைதி ஏற்படுவது போன்றத் தோன்றினாலும் இன்னொரு பக்கம் மனம் பாடலை ஆராயத் தொடங்கியது.
இந்தப்பாடலைப் போன்ற பக்திப் பாடல்கள் கர்நாடக ராகங்கள் அமைந்திருந்தாலும் அவற்றை கீர்த்தனைகளை அணுகுவது போல அணுகமுடியாது. அதனாலேயே அவற்றை (அதிகபட்சம்) semi classical என்று வகைப்படுத்துகிறோம். ஒரு தேர்ந்த கர்நாடக இசைக் கலைஞர் இது போன்ற பாடல்களைப் பாடும் போது அளவுக்கு அதிகமாய் ‘கர்நாடகத்தன்மை’-யுடன் பாடுவதற்கான சாத்தியங்கள் அதிகம். இந்தப் பாடலில் எந்தவொரு இடத்திலும் அத்தகு மிகுதிகளைக் காணவியலாது. (நிறைய திரைப்பாடல்களும் பாடியுள்ள எம்.எல்.வி மிகாமல் பாடியது ஆச்சர்யமில்லை என்பது வேறு விஷயம்.)
சரணத்தில்,
“பாவங்களைத் தீர்த்து வைக்கும் பம்பா நதி;
பயபக்தியோடு தீர்த்தமாட பெரும் நதி”
இந்த வரிகளில் நதியென்ற என்ற வார்த்தையில் நறுக்குக் கத்தரித்தது போல கூர்மையான நிறுத்தங்களை நினைக்கும் போதே தார ஸ்தாயிக்கு தூக்கிச் சென்றது ‘அச்சன்கோயில்’ சஞ்சாரம். அடுத்த வரியில் இறங்கும் வழியில் விசேஷ விவாதி ஸ்வரங்களை தரிசனம் செய்வித்து தட்டாமலைச் சுற்றிக் காட்டித் தரையைத் தொடும் அந்த இரண்டாவது ‘ஐயன்கோயில்’.
‘அடியவர்க்கு துணிவு தரும் ஐயன்கோயில்’
நான் தேடி வந்த மருந்து எனக்குக் கிடைத்துவிட்டது. நான் தேடி வந்த ஐயப்பன் இருக்கும் ‘ஐயன்கோயிலை’ நான் உணர்ந்து கொண்டேன்.
அத்தனை வேகத்திலும், துல்லியமாகவும், கம்பீரமாகவும், நறுவிசாகவும் அந்த ‘ஐயன்கோயில்’ சங்கதி.
இன்னும் எவ்வளவு சொன்னாலும் அந்தக் கோசல சங்கதியின் சௌந்தர்யத்தை வார்த்தைகளில் வெளிப்படுத்த முடியப்போவதில்லை. அதனால் என்ன கெட்டுவிட்டது இப்போது? காற்று மண்டலத்தில் கரைந்துவிட்ட கச்சேரி சங்கதியாய் இருந்தால் வருத்தப்படலாம். இதுதான் சாஸ்வதமாகிவிட்ட கிராமஃபோன் பதிவுதானே?
மகாவிதுஷியின் நினைவு நாளின் நீங்களும் கேட்டுத்தான் பாருங்களேன்.
கமகம் 