தியாகராஜரும் சரணாகதித் தத்துவமும்

இதை நான் 2004-ல் மரத்தடி குழுமத்தில் இதை எழுதினேன். இன்று கண்ணில்பட்டது. இருக்கட்டுமே என்று இங்கு இடுகிறேன்.

கர்நாடக சங்கீத கச்சேரிகள் கேட்க ஆரம்பித்த காலத்தில், தியாகராஜரின் கிருதிகள் என்றால் ‘சரணாகதி தத்துவம்’ மட்டும்தான் இருக்கும். ‘ராமா! நான் ரொம்பவே கஷ்டத்துல இருக்கேன். சம்சார சாகரத்துல தவிக்கறேன். எத்தனையோ பேரைக் கரை சேர்த்தா மாதிரி என்னையும் காப்பாத்து’ என்பதையே மையக் கருத்தாகக் கொண்டு எழுதப்பட்ட பாடல்கள்தான் நிறைந்திருக்கும் என்று நினைத்திருந்தேன். இதில் வேடிக்கை என்னவெனில், இக்கருத்தை நான் பலமுறை பலரிடம் கூறியிருக்கிறேன். ஒரே ஒருவரைத் தவிர எனது கருத்தை மறுத்தலித்தவர் எவரும் இல்லை. என் கருத்தை முதன் முதலில் மறுத்தவருக்கு மறுமொழி சொல்லவே, முதன் முதலாக தியாகராஜ கீர்த்தனைகளின் அர்த்தத்தைப் பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.

நான் புத்தகத்தை பிரித்தவுடன் கிடைத்த முதல் பாடல்,

“இந்த சௌக்கிய மநிநே ஜெப்பஜால
எந்தோ ஏமோ எவரிகி தெலுஸுனோ”

காலைப் படித்துக் கதறும் சோக மயமானவராகவே என் கற்பனைக்கு அது நாள் வரை காட்சியளித்திருந்த தியாகராஜர், “ராமன் என்ற இன்பத்தை எப்படி வருணிக்க முடியும்? அது என்னமோ, ஏதோ, யாருக்கு தெரியும்? ஒருவேளை சங்கரனுக்குத் தெரியலாம்!” என்று பெரிய குண்டாகத் தூக்கிப் போட்டார். அன்றிலிருந்து தியாகராஜர் பாடல்களின் அர்த்தங்களை படிக்க ஆரம்பித்தேன். (இதனால் வந்த பெரிய சங்கடம் என்னவென்றால், கச்சேரியில் பாடகர் தவறாகப் பாடும் போதெல்லாம் புரிந்து தொலைத்து இசை பல சமயங்களில் ரசிக்க முடியாமல் போனது.)

தியாராஜரை ‘ரசக் கடல்’ என்கிறார் பாரதி. அந்த ரசக் கடலில் ஒரு துளியைக் காண “ஏல நீ தயராது” என்ற மிகப் பிரபலமான பாடலை எடுத்துக் கொள்வோம். இப்பாடலை கேட்கும்போதெல்லாம், பல்லவியில் “உன் தயை ஏன் என் மேல் விழவில்லை” என்று கூறியிருப்பது மட்டும் புரியும். அதற்குப் பின் வருவதும் இப்படித்தான் புலம்பலாகும் என்று முடிவு கட்டியிருந்தேன். ஒழுங்காகப் படித்தபோது, ஒரு தாய் – கோபமாக இருக்கும் குழந்தையை சமாதானப் படுத்துவது போன்ற பாவத்தை மிக அழகாகக் கொண்டு வந்து இருக்கிறார் தியாகராஜர் என்று விளங்கியது.

“பால கனகமயசேல ஸ¤ஜனபரிபால
ஸ்ரீ ரமாலோல வித்ருதசர
ஜால சுபத கருணாலவால கன
நீல நவ்யவந மாலிகாபரண” (ஏல நீ தயராது)

“பால”, “சேல”, “பால”, “லோல”. “ஜால” “வால, “நீல” என்று வார்த்தைகளால் விளையாடியிருக்கும் இந்த அனுபல்லவியைப் படிக்கும் போதும், முதல் வார்த்தையான “பால” மற்றும் கடைசி வார்த்தையான “ஆபரண” என்று வருவதைப் பார்க்கும் போதும், மற்ற வார்த்தைகள் புரியாவிடினும், அது ஒரு பாலகனைப் பற்றிய வர்ணனை என்று புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. திருப்புகழை படித்தாலே ‘லயம்’ வெளிப்படுவதுபோல, இந்த வார்த்தைகளைக் ‘அடாணா’ இராகத்தில் கேட்டாலே, கோபித்துக் கொண்டு முரண்டு பிடிக்கும் குழந்தையை, ‘நீ எவ்வளவு அழகு, நீ என்ன ஒரு பராக்கிரமசாலி, உன்னை எல்லாருக்கும் பிடிக்கும், நீ வரலைன்னா நான் ரொம்ப வருத்தப்படுவேன். நான் வருத்தப்பட்டா பரவாயில்லையா? என் மேல தயை இருக்கா இல்லையா?’. என்று சமாதானப் படுத்துவது போன்ற பாவம் அழகாக வெளிவரும்.

அனுபல்லவிக்குப் பின் மறுபடியும் “ஏல நீ தயராது” என்று சொல்லிப் பாருங்கள், “என் மேல் உன் தயை ஏன் இன்னும் விழவில்லை” என்று தியாகராஜர் பாடுவது புலம்பலாகத் தெரியாது. இதனால்தான் பல கச்சேரிகளில் இப்பாடலை அனுபல்லவியிலிருந்து தொடங்கி இருக்கிறார்கள் போலும். தியாகராஜரின் இந்த பாடலை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு ஆராய்ந்தாலே ஒரு முனைவர் பட்டம் தேரும். மூன்று சரணங்கள் கொண்ட இப்பாடலின் முதல் சரணத்த்தின் முதல் வரியை மட்டும் பார்ப்போம்.

“ராரா தேவாதி தேவா, ராரா மஹாநுபாவ” ‘ராரா’ என்றால் ‘வாடா’ என்று எல்லோருக்கும் தெரிந்ததுதான். கச்சேரியில் பாடும் போது இந்த வரியை மட்டுமே பலமுறை பலவிதங்களில் பாடகர் பாடுவார். அப்படி பாடப்படும் பல்வேறு விதங்களுக்கு ‘சங்கதிகள்’ என்று பெயர். ‘ராரா’ என்ற சொல்லை வேறு வேறு சங்கதியில் நினைத்துப் பாருங்கள். “என் செல்லம் இல்ல, வாடா” என்று கெஞ்சலாய் ஒருமுறை, “நீதான் சமர்த்து பையனாச்சே வாடா”, என்று கொஞ்சலாய் ஒருமுறை, “உன்னைக் காணலைனு உன் சினேகிதர்கள் எல்லாம் தேடறா, வாடா” என்று ஆசைக் காட்டி ஒருமுறை, “நேரமாச்சு நான் போறேன், நான் கூப்பிட்டா வருவியா மாட்டியா, சொல்றதைக் கேட்டுச் சமர்த்தா வாடா” என்று மிரட்டல் கலந்த கெஞ்சலுடன் ஒரு முறை!

இதற்கெல்லாம் அசைந்து கொடுக்காத குழந்தையை என்ன செய்ய? மிரட்ட வேண்டியதுதான்! “நீ வரப் போறியா இல்லை அப்பாவை கூப்பிடட்டுமா, மரியாதையா வாடா”, என்று பல பாவங்கள் பரிமாணிக்கும்படி சங்கதிகள் அமைத்து பாடலைப் புனைந்து இருக்கிறார்.

இந்த அர்த்தங்களையெல்லாம் உள் வாங்கி ஒரு பாடகன் பாடினானெனில், கேட்பவருக்கு பாஷை புரியாவிடினும் அர்த்தம் நிச்சயமாய் விளங்கும். ‘அடாணா’ என்பது வீரத்தைக் குறிக்கும் ராகமாகவே பெரும்பாலும் கருதப் படுகிறது. ‘சினிமாவுல, சிரிச்சா சித்தார்..செத்தா ஷெனாய்’ என்று ஒரு வசனம் உண்டு. அதைப் போல அடாணா என்றாலே வீரம் என்று நினைத்துக் கொண்டு இப்பாடலைப் பாடினால் உண்மையான பாடலின் பாவம் வெளிப்படாது. பாடலின் அர்த்தம் உணர்ந்து பாடினால், ஒரே ராகத்தில் பல ரசங்களை வெளிப்படுத்தக் கூடிய சூட்சுமம் புரிபடும்.

இராமனிடம் பேசுவது போல, அப்போது அவரைச் சூழ்ந்திருந்தவர்களின் பொறாமையையும், அறியாமையும், ஏமாற்று வேலையையும் கடுமையாகச் சாடுகிறார். ‘தெலிஸி ராம’ என்ற பாடலில், குதர்க்க புத்தி நிறைந்தவரை “ராமா என்றால் பரப்பிரம்மம் என்றும் பொருள், ஆனால் சிலர், பெண் என்றொரு அர்த்தமும் அத்ற்கு இருப்பதாகக் கூறுவர். அவர் காமாந்தகராய் இருந்தாலன்றி அவருக்கு இந்த அர்த்தம் தோன்றாது”, என்கிறார்.

‘மனஸு நில்ப’ என்ற பாடலில் “மனதை நிறுத்த (அடக்க) சக்தியில்லாத ஒருவன், காதிற்கு இனிமையான மணியை அடித்து பூஜை செய்தால் புண்ணியம் கிடைத்துவிடுமா என்ன?” என்று பூஜை என்கிற பெயரில் ஊரை ஏமாற்றுபவரைச் சாடுகிறார்.

‘எந்த முத்தோ’ என்ற பாடலில் “பாகவதர் போல உடையணிந்தால் மட்டும் ஒருவன் உண்மையில் பாகவதராகிவிடுவானா என்ன? இப்படி வெளிப்புறக் காட்சியளித்தபடி, தனது அத்தையின் கடைக்கண் பார்வை தன் மேல் விழாதா என்று ஏங்குபவனைப் பார்க்கையில், எவ்வளவுதான் சுவையான பாலாக இருந்தாலும், அதன் சுவை, அது இருக்கும் பாத்திரத்திற்கு எப்படித் தெரிவதில்லையோ, அதைப்போலவே இருக்கிறது இந்த பாகவதர்களின் லட்சணம்” என்கிறார்.

இவரது கேலி, போலி ஆசாமிகளைச் சாடி மட்டுமல்ல, அவர் இஷ்ட தெய்வமான இராமனையே கேலி செய்திருக்கிறார். “மா ஜானகி” என்ற பாடலில், “ராமா! நீ பராக்கிரமசாலிதான். உன் பராக்கிரமம் எல்லாம் உலகுக்கு தெரிந்தது எப்படி? “எங்கள்” சீதையை நீ மணம் முடித்ததால். (எங்கள் என்ற சொல்லை கவனிக்க வேண்டும்). அவளை இராவணன் தூக்கிச் சென்றிருக்காவிடில் உன் புகழ் எப்படி வெளி வந்திருக்கும்? அவள் நினைத்திருந்தால் இராவணனை அழித்திருக்க முடியாதா? உன் புகழ் நிலைக்கட்டுமே என்று கஷ்டங்களை எல்லாம் பொருட்படுத்தாது அவள் பொறுமையின் சிகரமாய் இருந்ததால்தான் உனக்குப் பெருமை.” என்கிறார்.

“எவரி மாட” என்ற பாடலில், “யார் சொல் பேச்சைக் கேட்டு, நீ இங்க வராம இருக்க?” என்று உரிமையுடன் கோபித்துக் கொள்கிறார்.

“எவர நீ” என்ற பாடலில் ‘ராம’ என்ற சொல்லுக்கு அழகிய அர்த்தத்தைக் கூறுகிறார். சிவனுக்கு உகந்த பஞ்சாக்ஷர மந்திரமான “நமசிவாய” என்பதில் ‘ம’ என்ற எழுத்தே ஜீவன். அது இல்லாவிடில் ‘ந சிவாய’ (அதாவது “சிவம் இல்லை” என்ற பொருள்) ஆகிவிடும். விஷ்ணுவிற்கு உகந்த “நாரயணாய” என்ற மந்திரத்தில், ‘ரா’ என்ற எழுத்தே ஜீவன். அதை நீக்கிவிட்டால் ‘ந அயனாய’ என்று ஆகிவிடும். நாராயணன் என்றால் எங்கும் நிறைந்தவன் என்று பொருள். ‘ந அயனன்’ என்றால் எங்குமே இல்லாதவன் என்று பொருள். இந்த இரு ஜீவ எழுத்துக்களைக் கோத்து ‘ராம’ என்ற பெயர் பிறந்ததாக தியாகய்யர் கூறுகிறார்.

இன்றைய நிலையில், இந்த அர்த்தமெல்லாம் உணர்ந்து, சரியாகப் பிரித்து, ஒழுங்காகப் பாடுவார்கள் என்றெல்லாம் எதிர்பார்த்து கச்சேரிக்குச் சென்று நீங்கள் ஏமாந்தால் அதற்கு நான் பொறுப்பல்ல.

Read Full Post »

விதுஷி சீதா நாராயணன் – நேர்காணல்

பெரம்பூரில் வளர்ந்த எனக்கு விதுஷி சீதா நாராயணனைக் கேட்க இளமையில் நிறைய வாய்ப்புகள் இருந்திருந்தாலும் அதை நான் பயன்படுத்திக் கொள்ளவில்லை. அப்போது எனக்கு கர்நாடக இசையில் பெரிய ஈடுபாடு இல்லை. எனக்கு ஈடுபாடு வந்ததும் நான் துரத்தித் துரத்திக் கேட்டவர்களில் அவர் இல்லை. 2014-ல்தான் அவரை நான் கேட்க ஆரம்பித்தேன். ஒவ்வொரு கச்சேரியில் அவர் வெளிப்படுத்திய புதுமைகளும் அளவு மீறாத கற்பனைகளும் ஆர்பாட்டமில்லாத அலங்காரங்களும் என்னைப் பெரிதும் ஈர்த்தன.

2016-ல் இவருடைய அகாடமி கச்சேரியைக் கேட்ட அனுபவத்தை இங்கு எழுதியிருந்தேன்.

அதில், ”இவரைப் பற்றி இன்னும் விவரங்கள் திரட்டி 2017-ல் நிச்சயம் எழுதுகிறேன்,” என்று எழுதியிருந்தேன்.

2017-ல் எழுதுகிறேன் என்று சவடால்விட்டாலும் அவரைச் சாவகாசமாகச் சந்திக்க முடிந்தது 2018-ல்தான். சந்திப்புக்குப்பின் பலமுறை எழுத நினைத்து, ஒவ்வொரு முறையும் பேச்சுக்கு நடுவில் அவர் பாடுவதைக் கேட்டபோதெல்லாம், ‘என்ன எழுதினாலும் இந்தக் குழைவையும் இனிமையையும் எழுத்தில் கொண்டுவராமல் – எழுதி என்ன பயன்?’ என்கிற கேள்வி மனத்தில் உதித்து என்னைத் தொடர முடியாமல் செய்துவிடும். அவர் சொன்ன விஷயங்கள் நிச்சயம் பதியப்பட வேண்டியவை என்பதும் என்னை உறுத்திக் கொண்டே இருந்தன. சற்றே நீளமான நேர்காணல் என்றபோதும் அவர் சொன்ன விஷயங்கள் செறிவானவை என்பதால் எதையும் குறைக்காமல் அப்படியே தந்துள்ளேன்.

படம்: எஸ்.ஹேமமாலினி

முழு நேர்காணலை படிக்க இங்கு சொடுக்கவும்.

Read Full Post »

Adieu Prof. T.N.Krishnan

I was asked to write a tribute to T.N.Krishnan by a friend in Scroll.in.

As I was wrapping it up, I remembered his Sangita Kalanidhi speech. I quoted a few lines from it. I think those lines define his music. Rest of what I wrote, I felt, was redundant.

“Sometimes even a most simple turn of a phrase will bring out more ‘raga rasa’ and ‘raga bhava’ than elaborate virtuosic display. The fundamental music aim is to evoke response in the rasika. The rapport can be achieved easily by simple but beautiful statements of music.”

If you still feel like reading my tribute – you can read it here.

Read Full Post »

Album Reminiscences – 8 – Sivakavi

I wrote this on Facebook a few months back. Posting it here today on the remembrance day of MKT.

I lost my paternal grandfather when I was ten. It wasn’t a long time but I guess I was the luckiest among my cousins as the ones younger to me did not even get a chance to see him. My elder cousin being my Aunt’s daughter, would only visit for holidays and special occasions. I was the who grew up with him.

When I look back, there are two things that spring back into my mind. One was the Ramayana stories he used to tell me while putting me to sleep the other was the songs he used to sing. When he was not doing his daily Pooja or working in the garden, he would be singing.

My first memories of songs such as ‘Krishna Mukunta”, “Gnana KaN”, “Pavala maal”, “Dhina Karunakane” were all through his singing. I had heard ‘Satva Guna Bhodhan’ and ‘manam kanindhe’ before I knew ‘Eppo Varuvaro’ and ‘Jaga Janani’ existed. I cannot remember if my grandfather’s rendition was able capture all the nuances and breathtaking flashes that MKT has rendered. But I can safely say they were good enough to make a deep impression for life!

I remember in Third standard, there were only a handful of students in class because of rains. Regular classes were off and children were engaged in activities such as singing. Everyone was singing film songs and when my turn came, I started singing “Sivaperuman Krupai vENdum” much to the amusement of the rest of the class. That was the first song that came to my mind. Ignorance is bliss isn’t it? Today, with whatever little knowledge I have, will I even dare to even hum those pristine contours of ‘Surutti’?

As I mentioned earlier in this series, my dad used to live in Salem while we were in Chennai. The cassette player was put to use only when he visited. He had recorded a couple of TDK 90 tapes with MKT songs. He probably liked MGR adn Sivaji songs more than MKT’s. But he made it a point to play those tapes. Probably that was his way of showing his affection to his father.My grandfather passed away in 1989.

I had drifted away from MKT’s music until I met Balaji in College. Balaji was a happy go lucky guy. He was famous for his leg breaks that turned a mile at great pace and infamous for not showing up for exams. I used to hang out at his place on the days we had a cricket game in the ITI grounds. One day he asked me, “Why is it that I’m not able to appreciate carnatic music?”. “May be because of lack of exposure”, I said. He was quick to retort, “But MKT is my favorite singer. I have all his songs”, and showed me his collection.

We didn’t bother about his appreciation of carnatic music and we started listening to his MKT collection regularly. He was particularly fond of the swara prastaras in Rajan Maharajan.

Balaji famously cleared over 21 arrears papers in the final semester and to everyone’s surprise took over his father’s diamond business. I had moved to the US for my higher studies and we lost touch. I came back in 2003 and found a job in Bangalore. Within a few months, I got a call from Balaji.

He said he was in Bangalore as well. He had a rift with his dad and quit the family business. He was staying with his friend and had enrolled into a course so that he could start career in IT. He managed to find a job quite soon and settled down in Bangalore.We would meet frequently and that was the time VCDs had started to fill the markets. We tried to buy as many MKT films as possible and we used to watch them whenever we met. It was then I discovered that there were so many beautiful renditions in the film that were never released in tapes.

Even now, I cannot claim to be an expert. My friend Vishnuramprasad Vasudevan keeps springing up a surprise rendition that I had missed in my earlier listening time and again. But I did realize that the full movie recordings had several gems that I hadn’t been exposed to.

Sometime in 2005, I was hanging out in Westside when I received a call from my college friend Mani. He was in panic. “Did you know Balaji passed away”I couldn’t believe my ears. I immediately called Balaji’s number. Someone did pick it up and confirm the bad news. He had choked on a chicken piece and before his roommates could react it was too late. We had watched ‘Sivakavi’ together just the previous week.

I’m choosing Sivakavi as the album for today to celebrate my grandfather’s memory and Balaji’s spirit.The immortal songs like ‘Vadhaname chandrabimbamo’ (Opening the floodgates of a genre called ‘Cinema Sindhu bairavi), ‘Amba Manam Kanindhu’ (Much later, S.Rajam would recall with awe on how MKT would repeatedly practise and would ask every possible member in the crew on what they thought of his rendition before the final take), ‘Appanai Paadum vaayaal’ (That slightly irritated mocking expression was the one best suited MKT as an actor), ‘Soppana vaazhvil’ (the only Vijayanagari in films that I know of), (Nattaikurunji fame) ‘Naattiya kalaiye’ are too well known for me to write about.

I’ll focus on the renditions that usually don’t make it to the audio track compilations.I hope to watch the movie some day while taking serious notes on the music. For now, let me list my thoughts while I refresh those renditions from my memory.

There is a scene where MKT sings just for himself, sitting on porch, a namavali on Shiva without any accompaniments. There is not even a tambura sruti to accompany. When he sings ‘Shambo Shankara Gowrisha’ the purity of his voice makes you wish that the rendition never ends. When he sings the ‘gowrisha’ it feels as if on a real hot day an unexpected spurt of cold water is sprinkled on you. The stream is just strong enough that you don’t get drenched but get freshened!

In that scene, Jayalakshmi who had acted as his wife reaches the porch before the last line is rendered but waits for him finish the last sangati before she starts her tirade on him. Avid film lovers may find this comical, I’m sure music fans will appreciate her for her patience.

There are many film songs based carnatic ragas. While many of them are for sure based on classical ragas, the song structure is such that it is more ‘filmy’ than ‘classical’. I say this without any disrespect to the composers or the songs. They are in a genre on their own. While one can enjoy it, it will be tough to classify them as classical music. The beauty of MKTs renditions, especially in viruttams, are that they presented in a way true to the classical idiom.

Let us take the couple of Viruttams that he renders when he kills Kalingarayan’s horse and later brings it back to life through the power of his poetry. Kedaragowlai and Gowlai are the ragas rendered for these viruttams respectively. Every bit of these viruttams is a immaculate representation of the raga.

A couple of years ago, a fanatic of Ilaiyaraja questioned, “until Ilaiyaraja came is there a film that used Gowlai in it”. I couldn’t help but point to him this viruttam. I’m sure he hadn’t heard it. Even if he did, he would dismiss it as just a viruttam and not a “film song”. Talking of firsts, my favorite raga used in films is Sarasangi. I believe there is none like Ilaiyaraja who had used this raga in such diverse yet beautiful connotations. I used to think he was the first one to use it in films until I heard the viruttam “Kooththaal than mooththaal” in Sivakavi.

Sarasangi strikes you in a fleeting moment (just like TNS’s sarsangi in the ragamalika song ‘Engal Kannamma nagai’) before MKT launches into a lovely Kanada. To mu knowledge, this is the first appearance of Sarasangi in Silver screen. There is a stunning ‘Ananda Bhairavi’ in the scene that follows.

There is a beautiful Sahana in ‘Dhamiyen painthamizh’. The problem in ragas like sahana is such that if you choose to sing them in a slightly sprighty kaalapramanam, you will not have the necessary space to embellish the swaras to bring out the raga beauty. It is like in cricket, unless you have the time and space you cannot execute the shot to your liking. But then there were batsmen like Brian Lara who always seem to have that extra split second to execute the shots which other mortal players would find it difficult. MKT manages to pack so much in so little time creating an impact of a chowka kala kriti rendition.

This is already reading out to be a long post – let me end by mentioning the fantabulous viruttam that leads to the end credits. Ragas Kalyani, Mohanam, Shri, Dhanyasi, Sama, Saranga, Saveri and Bhupalam.

Just like in the song ‘Vasantha ruthu’ in this film, the raga names are embedded in the lyrics.

S.Rajam would say, “You guys can never appreciate the film renditions of those days. We had to render the complex of the sangatis in fastest of kalapramanams. But we were supposed to do it without any exaggerated or unpleasant body movements. We had no luxury of recording in a studio and do a lip-sync during the shoot”. If you get a chance, listen to this viruttam with the point Rajam sir makes. I’m sure you will be incredibly astonished!

The film starts with a ragamalika song, ‘Pozhudhu Pulardhu’ in Bhupalam and the final ragamalika ends in the same raga creating a beautiful loop.

A loop that you could play over and over continuously!

Read Full Post »