டாக்டர் ராகவன்

இன்று டாக்டர் ராகவனின் நினைவு நாள். அதையொட்டி முன்பெழிதிய சிறு குறிப்பை இங்கு இடுகிறேன்.

‘சாம வேதமும் இசையும்’, ‘மேற்கத்தியர்களின் நாட்டியமும் இசையும்’, ‘ஐம்முக முழவு’, ‘ஹீப்ரூக்களின் இசை’, ‘நேபாள பௌத்த தாந்த்ரீகர்களின் இசைக் கருவிகள்’, ‘ஆனை ஐயாவின் கீர்த்தனைகள்’, ‘லிங்கபுராணத்தில் இசைக் குறிப்புகள்’, ராமாமத்யரின் ஸ்வரமேவ கலாநிதி’.

மேற்கண்ட தலைப்புகளைப் படிக்கும் போது ஏதோ ஒரு இசை மலருக்காக பல அறிஞர்கள் எழுதிய கட்டுரைகளின் விவரம் என்று நினைக்கக் கூடும். ஒன்றுக்கொன்று தொடர்பில்லாத இந்தத் தலைப்புகளை விரிவான கட்டுரைகள் எழுதியவர் ஒருவர்தான். அவர்தான் இந்த ஆண்டின் நூற்றாண்டு நாயகராய்த் திகழும் டாக்டர் வே.ராகவன்.

சென்னையில் கர்நாடக இசை என்றதும் மனதில் தோன்றும் முதல் இடம் மியூசிக் அகாடமி. மியூசிக் அகாடமி என்றதும் முதலில் தோன்றும் பெயர் வே.ராகவனாகத்தான் இருக்க முடியும். 50 வருட காலத்துக்கு சங்கீதம், நாட்டியம், நாடகம் தொடர்பாக ஆங்கிலத்திலும், தமிழிலும் எண்ணற்ற கட்டுரைகளைச் சமைத்து இசைத் துறைக்கு செரிவைச் சேர்த்தவர் டாக்டர் ராகவன். 1930-களில், நூலகங்களில் மட்டுமே இருந்த, அச்சில் வராத சங்கீத நாட்டிய சம்பந்தமான புத்தகங்களை முதன் முதலில் அறிமுகம் செய்வித்த பெருமை இவரையே சேரும். Journal of music academy தொடங்கப்பட்டு இரண்டு ஆண்டுகளிலேயே முடங்கியும் போனது. அதனை மீட்டுருவாக்கியதில் முதன்மைப் பங்கு இவருடையதே.

அகாடமியின் இயக்கத்துக்கு அச்சாணியாய் திகழ்ந்த டாக்டர் ராகவனின் முயற்சியால், ‘சங்கீத சுதா’, ‘சதுர்தண்டி பிரகாஸிகா’, ‘சங்கீத சாராம்ருதம்’ போன்ற புத்தகங்கள் அகாடமி வெளியீடாக வந்தன. இவை தவிர, சுப்பராம தீட்சிதரின் சங்கீத சம்பிரதாய பிரதர்ஷிணி என்ற நூலை தமிழில் கொண்டு வரும் பெரும் முயற்சியை எஸ்.இராமநாதன், பி.கிருஷ்ணமூர்த்தி, பி.ராஜம் ஐயர் ஆகியோருடன் சேர்ந்து தொடங்கி, தனது வாழ்நாளுக்குள் அந்நூலின் நான்கு தொகுதிகளையும் வெளியிட்டார். ஐந்தாம் தொகுதி அவர் மறைவுக்குப் பின் டி.எஸ்.பார்த்தசாரதியின் முயற்சியில் வெளியானது.

சங்கீத மும்மூர்த்திகளைப் பற்றி எவ்வளவோ பேர் எழுதியிருப்பினும், ஐம்பது வருடங்களுக்கு முன் அவர் எழுதிய கட்டுரைகளுக்கு இணையாக அதற்கு முன்னால் உள்ளவற்றையோ, அதற்கு பின்னால் வந்தவற்ரையோ கூற முடியாது. இராமகிருஷ்ணா மடம் வெளியீடாகக் கிடைக்கும் ‘Spiritual Heritage of Tyagaraja’, என்ற புத்தகம் பல பதிப்புகள் பெற்றிருக்கிறது. பாரதி ஏன் தியாகராஜரை ‘ரஸக் கடல்’ என்கிறான் என்று இந்தப் புத்தகத்தைப் படித்தால் நன்குணரலாம். சரணாகதி தத்துவத்தைத் தவிர, அழகான உவமைகள், நிந்தா ஸ்துதியில் அமைந்த பாடல்கள், போலித்தனத்தை சாடும் சாட்டையடிப் பாடல்கள், பிரம்மானந்த அனுபவத்தைப் பறை சாற்றும் அத்புத ரஸம் ததும்பும் பாடல்கள் என்று டாக்டர் ராகவனின் அலசல், பல கோணங்களில் தியாகராஜரின் கிருதிகளை ரசிக்க உதவிகிறது. முத்துஸ்வாமி தீட்சிதரின் பற்றி டாக்டர். ராகவனின் எண்ணற்ற கட்டுரைகள் கிடைக்கின்றன. அவற்றில் முக்கியமான ஒன்று “தீட்சிதரும் கோயில்களும்” என்ற தலைப்பில் ஆனந்த விகடன் தீபாவளி மலரில் வெளியான கட்டுரை. ஊர் ஊராய்ப் போய்ப் பாடிய நாயன்மார்களோடும், ஆழ்வார்களோடும் தீட்சிதரை ஒப்பிட்டு, அவர் பல்வேறு இடங்களில் பாடியிருக்கும் கிருதிகளை அழகுற விளக்கியுள்ள விதம் மிகவும் ரசிக்கத்தக்கது. தீட்சிதரின் கிருதிகளில் உள்ள சங்கீதமாக மட்டுமின்றி, ஆகமங்கள், ஸ்தல புராணங்கள், வழிபாட்டு முறைகள் போன்றவற்றை எடுத்துக் கூறும் கருவூலமாகவும் காணலாம் என்ற பார்வையை முதன் முதலில் வைத்தவர் டாக்டர். ராகவன்தான். இதே கட்டுரையில், சில கிருதிகள் குறிக்கும் விஷயங்கள் சரிவர விளங்கவில்லை என்று தயக்கமின்று கூறுவதிலிருந்து ராகவனின் எழுத்திலுள்ள நேர்மையை நாம் உணரலாம். சியாமா சாஸ்திரியின் கீர்த்தனங்களில் பெரும் ஈடுபாடு கொண்டிருந்த ராகவன், ‘சியாமா சாஸ்திரின் நமோஸ்துதே’ என்ற கிருதியைக் கவனம் செய்துள்ளார். இந்தக் கிருதியை சாமா ராகத்தில், மிஸ்ர சாபு தாளத்தில் எம்.எல்.வசந்தகுமாரி பாடியுள்ளார்.

“காஞ்சி பரமாச்சாரியாருக்கு சமஸ்கிருதத்தில் ஏதேனும் சந்தேகம் ஏற்படின் டாக்டர் ராகவனைத்தான் கேட்பார். அப்பேர்ப்பட்ட சமஸ்கிருத ஞானி அவர். ரேடியோவில் அவர் ஆற்றிய உரைகளில் பாடல்களைப் பாடும் பேறு எனக்குக் கிடைத்துள்ளது. ஒரு முறை தீட்சிதரின் நவகிரக கிருதியான சூர்யமூர்த்தே பாடலுக்கு எப்படி சரியாகப் பதம் பிரிப்பது என்று விளக்கினார். சின்னச் சின்ன விஷயங்களில் கூட தவறு வராமல் இருக்க முனைந்து செயல்படுவார். மியூசிக் அகாடமி இன்று அடைந்து இருக்கும் உயர்வான நிலைக்கு முக்கிய காரணம் ராகவனின் ஆளுமைகள்தான். அகாடமி expert’s committee விவாதங்களை கௌரவமாய் அவர் வழி நடத்திய விதத்தை என்றும் மறக்க முடியாது”, என்று ஸ்ருதியில் வந்த நேர்காணலில் வித்வான் எஸ்.ராஜம் கூறியுள்ளார்.

அகாடமி கருத்தரங்கில் கர்நாடக இசை மட்டுமின்றி, ஹிந்துஸ்தானி இசை பற்றியும் பல விவாதங்களுக்கு வழி வகுத்தார். அசாம் மாநில கிராமிய இசை, ஒரிசாவின் நடனமான ஒடிசி, என்று இந்தியாவின் பல்வேறு கலைகளை சென்னைக்குக் கொண்டு வந்த பெருமை டாக்டர் ராகவனையே சேரும். இந்தியாவின் சார்பாக பல நாடுகளுக்குச் சென்று நம் இசையைப் பற்றியும் நாட்டியத்தைப் பற்றியும் பல கட்டுரைகள் வாசித்த டாக்டர் ராகவன், மேற்கத்தியவரை அகாடமிக்கு அழைத்து, இந்தியாவுக்கு உலக இசை வடிவங்களை அறிமுகப்படுத்தவதிலும் பெரும் பங்கு ஆற்றியுள்ளார். யுகாஸ்லாவியா, ரொமேனியா போன்ற நாடுகளின் இசை வடிவங்களை அறிமுகம் செய்ய டாக்டர் ராகவன் ஏற்பாடு செய்த நிகழ்ச்சிகள் இன்றளவும் பேசப்படுகின்றன. நிகழ்ச்சிகள் நடத்தியதோடன்றி, பல்வேறு இசை வடிவங்களைப் பற்றி அவர் எழுதியுள்ள கட்டுரைகள் இன்றைய தலைமுறையினருக்கு reference material-ஆக பயன்படுகின்றன.

ஐம்பது வருடங்களுக்கு அகாடமி என்றால் அது ராகவன்தான் என்ற நிலையாக இருந்தது. இன்றும், மார்கழி இசை விழாவில் அகாடமியின் காலை வேளை கருத்தரங்க நிகழ்ச்சிகளுக்குச் செல்லும் போது, டாக்டர் ராகவனின் ஆன்மா அங்கிருக்கும் அவரது அழகிய உருவப்படத்தின் வழியாக நிகழ்வுகளைக் கவனித்தபடிதான் இருக்கும்.

Read Full Post »

S.Rajam – The Painter

The first half of the twentieth century saw the ascent of Tamil Print magazines. Several artists enriched these publications through their illustrations. Of which, five artists viz. K.Madhavan, Gopulu, Silpi, Maniam and S.Rajam left an everlasting impact. Each of the above-mentioned artists are unique in their own way. One can broadly say, Shri. S.Rajam was unique in two counts.

1. He was not only a professional artist (Given the quality and the volume of his art works, he can only be classified as a professional artist) but also a professional musician with a full-time job at the All India Radio – Madras.

2. The style that he chose to portray his themes, inspired by the traditional Indian fresco paintings and the oriental water wash technique.

 

Early Years

S.Rajam was born on 10^th Feb 1919. His father – V.Sundaram Iyer was a lawyer and a connoisseur of music. S.Rajam in an interview has mentioned that music and painting were like his two eyes. If it was his father’s interest that spurred Rajam to take up music, it was the way his mother Chellammal went about executing even the smallest chores with an aesthetic and artistic touch that drew him towards art.

Rajam went to P.S.High school where he met Lingiah (Uncle of artist Maniam). Lingiah’s interest in painting further enthused S.Rajam’s interest. Lingiah and Rajam would share the expenses for the art materials and spend their leisure hours in painting. To quote S.Rajam, “I never thought of joining the college of arts. I always wanted to be a professional musician. It was Lingiah who wanted to join the college of arts. Unfortunately, he died young due to illness. In a way, it was his wish that prompted me to join the Arts college.”

By the time S.Rajam had joined the college of arts, he had also acted in the lead role of a then blockbuster movie – “Seetha Kalyanam” (He had acted in three other movies as well). His tryst with the tinsel world had invited skepticism from the then principal of Government College of arts and renowned artist/sculptor D.P.Roy Chowdhry . But it didn’t take long for S.Rajam to prove his mettle. He topped the course every single year and won the prestigious Dr. Rangachari scholarship. He even got a double promotion that helped him finish the six-year course in five years.

During his college years, S.Rajam met Lewis Thompson – a poet and a follower of Ramana Maharishi. The acquaintance turned out to be lifechanging as Lewis Thompson introduced S.Rajam to the philosophy and concept of classical Indian art. Thompson’s words, “Art must represent nature; but not reproduce it”, became S.Rajam’s Tharaka Mantra. While the college course, inspired by the western view, focused on techniques for realistic portrayal, the Indian perspective was more symbolic and suggestive. An inspired Rajam would visit various temples and study the sculptures deeply to understand the portrayal and the philosophy behind it. The idea that the features of the Godly subjects in the sculptures were to depict “what is ideal” rather than “what is real” fascinated S.Rajam endlessly. Even before his graduation from the college of arts, it was clear to him that his works would be based on the classical Indian style.

In 1939, Rajam met K.V.Jagannathan – the editor of “Kalaimagal”. Rajam’s first published work depicting a Guru and his disciple appeared in Kalaimagal the same year. It was the first of the many that would follow.

By the time he graduated, his career as a musician had taken off reasonably well. After a short stint as the in-charge of music and dance for the celebrated dancer Ramgopal, Rajam joined All India Radio Madras. During his vacation and during the concert tours, Rajam visited places such as Thanjavur, Kanchipuram, Sittannavasal, Sigiriya and studied the paintings deeply. In 1945, he visited the Ajanta caves. The paintings in there proved to be a lifelong inspiration for Rajam.

His illustrations on the themes based on literature, mythology and philosophy became a regular feature in Kalaimagal and other published works of K.V.Jagannathan. It was a matter of time that his works were sought by other publications such as Dinamani, Kalki etc. The special issues like Deepavali Malar gave him ample space to explore his subjects in depth.

 

Painting Technique

Rajam developed a style of his own drawing inspiration from the Indian frescos and combining it with the Chinese water wash technique. The distinct lines (rekhas) and his depiction of features such as eyes, fingers were clearly inspired by the Classical Indian frescos and the water color technique was based on the Chinese style. Although most of his works were on hand made paper, he has also done several works on surfaces such as wood, silk etc. The staggering feature of his paintings is the literal and figurative layers buried in them. The depth that he managed to create is the fruit of his arduous technique.

His themes often required meticulous research. After research, he created the entire painting with the all details in his mind. He started off the paintings with a pencil outline depicting the central figure. The actual painting is done around this central figure thereby creating the required depth. He used layers of transparent colors. Each color is applied only to be washed away with water using a brush. Upon drying the next layer is applied and washed away. It is this series of washes and the combination of the colors that eventually gave the desired color scheming that was originally envisioned. After the application of the transparent colors, the opaque colors are applied over it. Finally, his characteristic ink outlines (rekhas) were done using a Fineliner pen.

Clearly, this technique requires immense patience and (depending on the size) each painting can take from a few weeks to a few months for completion. It was Rajam’s disciplined approach and incredible ability to multitask that allowed him to simultaneously work on several paintings. It was his capacity to quickly mentally switch from one theme to the other, as the paintings were drying, was the main reason for the volume of work he could produce.

His Works

It was in the early 1940s the Music Academy, Madras approached Rajam to paint the Carnatic music trinity. Rajam referred previous portrayals, studied written accounts and created the portraits. They were not just faces but had multiple layers in them hinting at their life events and their compositions. It will not be an overstatement to say that these portraits have reached an immortal status on par with the compositions of the trinity. His original paintings of the trinity on various surfaces and in a wide range of sizes can be seen in over hundred locations.

Apart from the Trinity, he had done hundreds of paintings based on Indian classical music. He has painted portraits of several notable composers such as Gopalakrishna Bharathi, Annamacharya, Purandaradasa, Othukadu Venkata Kavi etc. His portrayal of the seven swaras based on Muthiah Bhagavatar’s book ‘Sangita Kalpadrumam’ is another masterpiece. He has meticulously depicted the features associated with each of the swara including the color, ornament, life span, flower, Vahana, Rishi, Devata, Nakshatra, Rasa, Weapon, food etc.

If one studies his works chronologically, it can be inferred that he keeps modifying his works as he gets more and more details. This can be easily observed in his trinity as well as the Saptaswara paintings.

He has also illustrated hundreds of songs of many composers. As a musician, he had a penchant for unearthing rare compositions. That had also driven him to portray some of the rare compositions of famous composers (e.g. “Vidhi Chakradhulu and Dayaseyavayya of Tyagaraja). His other famous music-based works include the ‘Navagrahas’, ‘Panchalinga Kritis’ and the various forms of Ganapathi – all inspired from the kritis of Muthuswami Dikshitar. He also came up with a unique musical letter pad that had line drawings of about hundred classical compositions with a short description.

Apart from music, literature and mythology proved to be great inspirations for his paintings. Thematic series including Dasavatara, Ashta Dikpalakas, Ashta Lakshmi, Sapthamatrika etc are some of his critically acclaimed works based on mythology.

His art work has adorned several books. One fabulous example is the Scenes from the Ramayana illustrated in the Valmiki Ramayana Publication. Some of his works have also been compiled as books. Notable ones are the Chitra Periya Purana – depicting the legends of the 63 Nayanmars and the Thiruvilaiyadal Puranam – depicting the 64 divine plays of Shiva. Another book titled “Dancing with Shiva” published by the Himalayan Academy, USA has over hundred works of Rajam reproduced with exemplary production value.

Although not in large numbers, Rajam has handled several contemporary themes as well. Even in handling such themes (e.g. a typical day in a South Indian Women’s life), his approach is true to his style.

Despite achieving singular heights in multiple fields, Rajam was humility personified. He lived a simple and contented life. Greatness sat lightly on him. Money or fame were never his priorities. While he never sought for accolades, plenty of unique honors reached him. One example would be the preservation of his paintings in the time capsule built by the Kauai Hindu Monastery in Hawaii.

Rajam passed away in 2010 at the ripe age of 90. He was seen painting even a week before his passing away.

Read Full Post »

சீக்கிரம் வந்த புத்தாண்டு

சில வாரங்கள் முன், டி.என்.கிருஷ்ணனின் அகாடமி கச்சேரிகள் பற்றி எழுதியிருந்தேன். ஜனவரி 1-ம் தேது அவர் அகாடமியில் (சில வருடங்களாக) வாசிக்காததால், அவர் கச்சேரிகள் கேட்டு இரண்டு வருடங்கள் ஆகிவிட்டன.

டி.என்.கிருஷ்ணனுக்கு மட்டும் என்ன வயது கொஞ்சமாகவா ஆகிறது? ரொம்ப அற்புதமாய் அவர் வாசித்தக் கச்சேரிகளைக் கேட்டுவிட்டு, இப்போது கேட்டு, அது சரியாக அமையவில்லை என்றால், மனதுக்கு கஷ்டமாக இருக்குமே என்ற எண்ணம் வேறு.

டிசம்பர் 25-ம் தேதி காலையில், அகாடமியில் லால்குடி ஜி.என்.பி-யைப் பற்றி பேசுவதாக இருந்ததால், காலையில் 8.00 மணிக்கே அகாடமியில் ஆஜர். நான் அரங்குக்குள் செல்வதற்குள், அரங்கம் நிரம்பி வழிந்து கொண்டிருந்தது. லால்குடி பல வருடங்களுக்கு முன் பேசிய ஒலிப்பதிவிலிருந்து சில பகுதிகள், லால்குடியும் ஜி.என்.பி-யும் சேர்ந்து வாசித்த கச்சேரிகளில் இருந்து சில பகுதிகள் என்று ஜி.ஜே.ஆர்.கிருஷ்ணன் அற்புதமாய் தொகுத்து வழங்கினார். குறிப்பாக, ஜி.என்.பி-க்கு லால்குடி வாசித்த முதல் கச்சேரி, ஸ்வரம் பாடும் போது ஜி.என்.பி வைக்கும் பொருத்தங்கள், சிவசக்தி ராகம் உருவான கதை, பக்கவாத்தியங்களை உற்சாகப்படுத்திப் பாராட்டும் பாங்கு போன்ற விஷயங்களைப் பற்றி கூறிய விதம் ரொம்பவே ரசிக்கும்படி இருந்தது.

lec-dem முடிந்ததும் டி.என்.கிருஷ்ணன் கச்சேரிக்கு செல்லலாமா வேண்டாமா என்று குழப்பம். காலையில் எதுவும் சாப்பிடாததால் காண்டீனுக்குச் செல்லலாம், சாப்பிட்ட பின் முடிவு செய்து கொள்ளலாம் என்று காண்டீனுக்குச் சென்றேன். அங்கு போனால், அனுமார் வால் போல் கூட்டம். இது சரிப்படாது என்று அரங்கினுள் நுழைந்தேன். நான் நுழைந்த போது, கல்யாணி ராக வர்ணம் தொடங்கியது. வர்ணத்திலும், அதனைத் தொடர்ந்த ‘எந்தரோ’-விலும் கால்ப்ரமாணம் கொஞ்சம் முன்னும் பின்னுமாக இருந்தது போலத் தோன்றியது. ‘சீக்கிரம் கிளம்பவேண்டியதுதான்’, என்று நினைக்கும் போது, பூர்வி கல்யாணி ராகம் வாசிக்க ஆரம்பித்தார் கிருஷ்ணன். மேல் ஷட்ஜத்தை நோக்கி நகர்ந்து, கடைசியில் ஷட்ஜத்தில் நின்று கார்வை கொடுக்கும் போது, வயலினின் ஒலியை பாதியாக்கி, மெல்லினமாய் ஸ்ருதியோடு இழைய விட்டவுடன், பசி பறந்தோடிவிட்டது. கச்சேரியில், இந்த இடத்திலிருந்து Krishnan of the past கேட்கக் கிடைத்தார்.

ஞானமொஸகராதா வாசித்து, நிதானமாய் “பரமாத்முடு ஜீவாத்முடு”-வில் நிரவல் வாசித்தார். கண்ணை மூடினால், வாசிப்பது கிருஷ்ணனா, விஜி-யா என்று கண்டுபிடிக்க முடியாதபடி இருந்தது விஜி-யின் வாசிப்பு. எண்பதைத் தாண்டியும் கிருஷ்ணனின் கைகளில் பேசும் துரிதம் பிரமிக்க வைத்தது. பக்தவத்சலத்தின் வாசிப்பு அன்று sweetness personified. இவர் அடியாய் அடித்துத் தொப்பியைக் கிழித்த கச்சேரிகள் சிலவும் நான் கேட்டுள்ளேன். ஆனால், கிருஷ்ணனுக்கு வாசித்த கச்சேரிகள் அனைத்திலும் இவர் வாசிப்பு பரிமளிக்கும். சுநாதமாய்த் குமுக்கி, ஸ்ருதியோடு குழையும் மீட்டு, கம்பீரமாய் ஒலிக்கும் டேக்கா என்று கச்சேரியை வேறொரு தளத்துக்கு இட்டுச் சென்றது பக்தவத்சலத்தில் வாசிப்பு.

கச்சேரிக்கு நடுவில், வலையப்பட்டி வந்து முதல் வரிசையில் உட்கார்ந்த போது, தவில்காரரைப் பார்த்ததும், பக்தவத்சலம், (வாத்தியத்தின்) மிருதவுவான அங்கங்களைப் புண்ணாக்கி விடுவாரோ என்று பயந்தேன். நல்ல வேலையாக அப்படி ஒன்றும் ஆகவில்லை.

கச்சேரியை, எக்கெச்சக்க உருப்படிகள் கொண்டு அடைக்காமல், கச்சேரி தொடம்ங்கிய முக்கால் மணி நேரத்துக்குள், மெயின் உருப்படியை வாசிக்க ஆரம்பித்தார். பைரவியை, ஆர அமர மூன்று ஸ்தாயிகளிலும் வாசித்து ஒரு meditative mood-ஐ உருவாக்கி, அது கெடாத வண்னம் “காமாட்சி” (பைரவி ஸ்வரஜதி) வாசித்தார். இதைக் கேட்டே பல ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன.

அடிக்கடிப் பாடிக் கொண்டிருந்த டி.எம்.கிருஷ்ணா கூட சமீபகாலமாய், இதைப் பாடுவதாகத் தெரியவில்லை. “ஷ்யாம கிருஷ்ண சகோதரி” என்ற வரியை நிரவலுக்கு எடுத்துக் கொண்டார். கல்பனை ஸ்வரங்களை, சர்கஸ் ஜாலங்கள் ஏதுமின்றி, பைரவியின் பாவங்கள் சொட்டச் சொட்ட வாசித்து, தனி ஆவர்த்தனத்துக்கு விட்டார்.

ஆதி தாள தனி ஆவர்த்தங்களையே கேட்டு கேட்டு அலுத்த நிலையில், மிஸ்ரத்தில் தனி கேட்க நன்றாக இருந்தது. (தனி முடிந்ததும், கிருஷ்ணனே இதைச் சொன்னார்). குறிப்பாக, மிஸ்ர சாபு-வுக்குள், ஒவ்வொரு தட்டையும் திஸ்ரமாக்கி, வாசித்த அமைப்புகள், கரணம் தப்பினால் மரணம் வகை என்றாலும், கேட்க சுகானுபவமாகவே அமைந்தன. பக்தவத்சலமமும், கோபாலகிருஷ்ணனும் எத்தனை துரிதமாக வாசித்தும் , வாத்தியத்தை அடிக்கமால் வாசித்தது தனிச் சிறப்பு. இறுதியில் வைத்த கோர்வையும் வெகு அழகாக இருந்தது (என்பதற்கு மேல், எனக்குச் சொல்லத் தெரியவில்லை.).

தனி முடிந்த போது மணி 11.00. கச்சேரி நிறைவாக இன்னும் 45 நிமிடங்கள் இருந்தது.  “இந்த பைரவிக்கு மேல் கேட்க என்ன இருக்கிறது?”, என்று நினைத்து, வயிற்றுக்குத் தீனி போட எண்ணிக் கிளம்பினேன். வாயிலை அடையும் போது, காபி ராகம் இழையோட ஆரம்பித்தது. அடுத்த நாலு நிமிடங்களுக்குள் எனக்கேற்பட்ட உணர்வுகளைச் சொல்ல தியாகராஜரிடம் இருந்து கடன் வாங்க வேண்டும். “இந்த சௌக்யமனினே ஜெப்ப ஜால எந்தோ ப்ரேமோ எவரிகி தெலுஸுனோ?” என்ற கிருதியில்  “ராமன் என்ற பிரம்மானந்தத்தை, அவனது அன்பின் அளவை, இவ்வளவு என்று யாரால் நிர்ணயித்துச் சொல்ல முடியும்?”, என்கிறார். இதைச் சொல்ல அவர் காபி ராகத்தைத்தான் உபயோகிக்கிறார். அன்று கிருஷ்ணன் வாசித்த காபி, தியாகராஜ அனுபத்தின் வேறொரு copy. ஆனால், என் அனுபவமோ copy அல்ல நிஜம்:-). எப்பேர்பட்ட வாசிப்பு என்றால் யாரால் சொல்ல முடியும்? கேட்டவர்கள் புண்ணியம் செய்தவர்கள்!

வழக்கமாய், பதினைந்து நிமிடங்களுக்குள் பாடும் சம்பிரதாய ராகம் தானம் பல்லவியை, நான் சிறிதும் விரும்ப மாட்டேன். அன்று கிருஷ்ணன் சரியாய் 15 நிமிடங்கள்தான் RTP வாசித்தார். அதுவே காபியின் மொத்த அழைகையும் குழைத்துக் கொடுக்கப் போதுமானதாய் இருந்தது.

காபி-யைக் கேட்ட பின், அகாடமி கேண்டீனில், மிளகு குழம்பு சாதத்தை ஒரு பிடி பிடித்தே, இரண்டு ப்ளேட் கபளீகரம் செய்துவிட்டு, அரங்கினுள் திரும்பி நுழைவத்ற்குள், சுருட்டி ராகத்தில் திருப்பாவை வாசித்து முடித்துவிட்டு, கிருஸ்துமஸ்-காக  ‘jingle bells’ வாசித்தார். எனக்கென்னவோ அது உறுத்தலாக இல்லை. ஆனால், பலர்  கச்சேரி முடிந்ததும், ‘சாஸ்த்ரோக்தமா வாசிக்கற ஆள், இப்படி ஜிங்கிள் பெல் எல்லாம் வாசிக்கணுமா?’, என்று அங்கலாய்த்தனர்.

சிந்து பைரவி ஒரு ‘TNK special’ ராகம். அவரது usual standard-ல் வாசித்து என்னைக் கண் கலங்கச் செய்தார். சிந்து பைரவி முடிந்தும், கொஞ்சம் நேரம் இருந்ததால், ஆர அமர சவுக்கமான கால்ப்ரமாணத்தில் மங்களம் வாசித்தார். “அட! இவ்வளவு அழகான பாடலையா, ராஜதானி வேகத்தில் எல்லோரும் பாடுகின்றனர்!”, என்று வியந்தேன்.

கச்சேரி முடிந்ததும், மூன்று நிமிடங்கள் விடாமல் கரகோஷம் எழுப்பி standing ovation கொடுத்தனர் அகாடமி ரசிகர்கள்.

என் பல வருட ஜனவரி-1 அனுபவம் தொலைந்து போகவில்லை! சற்றே இடம் மாறியிருக்கிறது.

Read Full Post »